Pałac arcybiskupów łacińskich we Lwowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac arcybiskupów łacińskich
we Lwowie
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Miejscowość

Lwów

Adres

Winniczenko 32

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

Biedermeier

Architekt

Johann Salzmann

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

1844

Ukończenie budowy

1844

Ważniejsze przebudowy

1866

Położenie na mapie Lwowa
Mapa konturowa Lwowa, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac arcybiskupów łacińskichwe Lwowie”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pałac arcybiskupów łacińskichwe Lwowie”
Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac arcybiskupów łacińskichwe Lwowie”
Ziemia49°50′41,132″N 24°02′09,863″E/49,844759 24,036073

Pałac arcybiskupów łacińskich we Lwowie – siedziba arcybiskupów lwowskich położona przy ul. Winniczenko 32, (ukr. Винниченка, 32, przed 1945 – ul. Czarnieckiego 32), zbudowana w 1844 z fundacji ówczesnego arcybiskupa lwowskiego Franza de Paula Pištka, według projektu architekta Johanna Salzmanna. Położona malowniczo na wysokim wzgórzu, zwanym wtedy „Strzelczą Górą”, wznoszącym się nad Wałami Gubernatorskimi. Wzgórze zapisało się ponurą sławą w historii Lwowa, ponieważ podczas Wiosny ludów w 1848 z tego właśnie wzgórza, z dział generała Hammersteina, spadały na Lwów pociski powodujące zniszczenia i śmiertelne ofiary wśród ludności miasta.

W dużej sali przyjęć pałacu zawieszono portrety arcybiskupów lwowskich. Stylowe meble empirowe zamówiono w Obroszynie. Budynek przebudowano w 1866.

W okresie międzywojennym miały w nim swą siedzibę Towarzystwo Teologiczne i Muzeum Diecezjalne.

W czasach ZSRR w budynku mieścił się Urząd Miar.

W 2003 dawny pałac odzyskała kuria rzymskokatolickiej Archidiecezji Lwowskiej. Budowla po remoncie powróciła do swej pierwotnej funkcji.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Pałac arcybiskupów łacińskich to trzykondygnacyjna budowla na planie prostokąta, z fasadą zaakcentowaną ryzalitem centralnym. Nad profilowanym portalem głównym znajduje się balkon z żeliwną balustradą. Elewacje zdobi boniowanie, naczółki okien oraz wydatny gzyms wieńczący, wsparty na konsolkach.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński, Lwów, Przewodnik turystyczny, wyd. Ossolineum 1992, Wrocław, ISBN 83-04-03913-3
  • Aleksander Medyński, Lwów. Przewodnik dla zwiedzających miasto, wyd. nakładem autora, Lwów 1937
  • Przemysław Włodek, Adam Kulewski, Lwów. Przewodnik. Oficyna Wydawnicza ”Rewasz” 2006, Pruszków, ISBN 83-89188-53-8
  • Grzegorz Rąkowski, LWÓW. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Część IV, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, ISBN 978-83-89188-70-0, OCLC 297704281.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]