Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Powieść i epopeja to dwa różne gatunki, przynależne do odmiennych epok historyczno‑kulturowych, pozornie rozłączne. Jednak to, co je łączy, to fakt, że w danym okresie literackim były dominujące i podstawowe dla rozumienia literatury. Utwory przynależne powieści oraz epopei podejmowały tematykę kluczową dla swoich czasów, choć czyniły to w różny sposób, posługując się innymi środkami wyrazu, formą, językiem.

Najstarszym gatunkiem epickimepikaepickim jest epopeja.

Epopeja

Epopeja, czyli epos, to dłuższy, zwykle wierszowany utwór, którego tematem są dzieje bohaterów narodowych przedstawione na tle ważnych i przełomowych wydarzeń historycznych. To gatunek sięgający starożytności (zarówno literatur Wschodu – babilońskich, chińskich, indyjskich – jak Grecji czy Rzymu), a dominujący do XVIII wieku.

Epos antyczny, który jest uznawany za wzorcowy, cechował się równoległością dwóch akcji – rozgrywającej się w świecie bohaterów oraz bogów – a także mityczną motywacją zdarzeń, podniosłym stylem, który obejmował stosowanie takich środków, jak inwokacje, stałe epitety oraz rozbudowane porównania. Epos najczęściej pisany był heksametremheksametrheksametrem.

Późniejsze odmiany eposu nawiązywały m.in. do ludowej i rycerskiej epiki średniowiecznej (epos rycerski), do tematyki biblijnej, a także parodiowały styl eposu antycznego (poemat heroikomiczny). Odrębny charakter ma epos romantyczny, będący niekiedy próbą syntezy różnych gatunków literackich; rozwój eposu zakończyło wykształcenie się powieści. W literaturze polskiej epos reprezentują m.in. Transakcja wojny chocimskiej Władysława Potockiego oraz Pan Tadeusz Adama Mickiewicza.

O ile epos kształtuje epokę starożytną, o tyle podstawowym gatunkiem epickim czasów nowożytnych jest powieść.

Powieść

Koniecznym elementem struktury powieściowej, a zarazem głównym nośnikiem treści poznawczych powieści jest rozbudowana, zwykle wielowątkowa fabuła, obejmująca dzieje licznych bohaterów i środowisk społecznych.

Świat fikcyjny, przedstawiony w powieści, przez dobór materiału i kompozycję fabularną sugeruje określoną wizję świata rzeczywistego, zgodną z wiedzą autora i jego światopoglądem. Układ fabuły motywują cel poznawczy i ideowo‑artystyczny zamysł autora. Świat powieściowy powstaje w toku wypowiedzi, czyli narracji.

Klasyczne cechy gatunku wypracowała powieść XIX‑wieczna, stanowiąca swoisty wzór. Zachowywała równowagę pomiędzy fikcją a obrazem rzeczywistości, wprowadzała wszechwiedzącego narratora, który prezentował obiektywną wizję świata, jej fabuła zaś zachowywała prawdopodobieństwo.

Do najważniejszych twórców powieści realistycznej należą: Honore de Balzac, Gustave Flaubert, Stendhal, Charles Dickens, Fiodor Dostojewski, Lew Tołstoj i Igor Turgieniew, zaś w Polsce — Bolesław Prus, Eliza Orzeszkowa oraz Henryk Sienkiewicz.

Lalka jako dzieło epickie

Lalka Bolesława Prusa jest niewątpliwie powieścią realistyczną. Pewne jej elementy pozwalają jednak na rozpatrywanie jej jako epopei czasów nowożytnych. Nie będzie to epopeja w sensie ścisłym, dokładnie odpowiadająca genologicznym wyznacznikom starożytności, dzieło Prusa posiada jednak pewne aspekty, które sprawiają, że możemy na nie spoglądać jako na rodzaj nowoczesnego eposu, przede wszystkim kręgów mieszczańskich. Poprzez analogię do dzieła uznawanego za polską epopeję – Pana Tadeusza – pisze o tym Józef Bachórz, autor wstępu do Lalki:

RVFZN7eNMIgks1
Beata Tyszkiewicz w roli Izabeli Łęckiej w filmie „Lalka” (1968)
Źródło: dostępny w internecie: Wikimedia Commons, domena publiczna.
Józef Bachórz Wstęp

Historia Lalki Bolesława Prusa – dzieła liczonego dziś sprawiedliwie do najznamienitszych w literaturze polskiej – pod pewnym względem przywodzi na pamięć dzieje stawania się Pana Tadeusza tym, czym jest obecnie w polskiej świadomości kulturowej.[...] Lalce – podobnie jak Panu Tadeuszowi – „korektorka wiecznakorektorka wiecznakorektorka wieczna” przydawała rozmiaru i przemieniała w zalety to, co współcześni widzieli jako wady.

2 Źródło: Józef Bachórz, Wstęp, [w:] Bolesław Prus, Lalka, t. I, Wrocław 1991, s. 5.

Badacz zauważa przede wszystkim rolę kulturową Lalki, wpływ, jaki powieść wywarła na współczesnych, ale też to, jak zapisała się w tradycji literackiej.

korektorka wieczna
Tytuł Lalka

Pierwotnie Prus chciał nazwać swoją powieść Trzy pokolenia. Za reprezentantów trzech generacji uważał Rzeckiego – idealistę‑bonapartystę marzącego o utraconej wolności kraju, Wokulskiego – człowieka fazy przejściowej, oraz Ochockiego jako wizjonera nowych czasów.
Recenzenci kojarzyli tytuł z panną Izabelą jako przedstawicielką „wyższego towarzystwa” i salonowych konwenansów1konwenansów, określając ją jako osobę, która życie spędza na zabawach i przyjemnościach, nie będąc pożyteczną dla społeczeństwa.
Inną interpretację nasuwają fragmenty, w których Rzecki, uruchamiając mechanizm zabawek, snuł refleksje na temat przemijalności świata. Odwoływał się tym samym do znanego motywu theatrum mundi (świat jako teatr – w tym wypadku marionetek).
Prus ostatecznie utrzymywał, że tytuł jest przypadkowy i dopowiadał później, że zainspirował się notatką w gazecie z procesu o kradzież lalki.

Kompozycja

Pierwszy odcinek powieści ukazał się w „Kurierze Codziennym” we wrześniu 1887 roku, a ostatni w maju 1889. Edycja książkowa wyszła dopiero w 1890 roku. Krytycy zarzucali lekturze niespójność kompozycyjną, którą wytykali jako jej największą wadę. Prus upierał się, że ta strona powieści jest przemyślana i dopracowana. Z perspektywy czasu wynika, że autor był nowatorem w powieści realistycznej i wprowadził do swego utworu elementy, do jakich ówczesny czytelnik nie był przyzwyczajony. Przykładem może być Pamiętnik starego subiekta, który rozbijał spójną narrację powieściową. Także sposób prezentacji Wokulskiego jako głównego bohatera jest innowacyjny, bo autor buduje postać niejednoznaczną i trudną do oceny, wprowadzając liczne opinie o nim i relacje „z drugiej ręki”.

Narrator i fabuła

Czytelnicy powieści pozytywistycznych najczęściej spotykali się z narratorem wszechwiedzącym trzecioosobowym. W powieści Prusa jego rola jest znacznie ograniczona – wypowiedzi postaci (dialogi, monologi, rozmyślania, listy, pamiętnik) zajmują w Lalce proporcjonalnie dużo więcej miejsca niż np. w Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej. Narrator nie jest już nieomylny, zostaje pozbawiony kompetencji sądzenia. O bohaterach i wydarzeniach dowiadujemy się bowiem z plotek i opinii innych ludzi; nigdy nie mamy jednolitego sądu na temat danej postaci.

Bolesław Prus Lalka

Dla pana Szlangbaumy zawsze powinni być subiektami, Wokulscy zawsze pryncypałami, a Łęccy zawsze jaśnie wielmożnymi… Nie, panie! Społeczeństwo jest jak gotująca się woda: co wczoraj było na dole, dziś pędzi w górę…

3 Źródło: Bolesław Prus, Lalka, t. II, oprac. Józef Bachórz, Wrocław 1991, s. 391.

Zdanie trafnie oddaje sposób, w jaki Prus rozprawił się ze społeczeństwem polskim w Lalce. Autor pokazuje różnych reprezentantów klas społecznych i z wnikliwym zacięciem obnaża grzechy każdej z nich. Choć sympatia piszącego jest zdecydowanie po stronie Stanisława, nie pozostaje on bez win obciążających go w równym stopniu co innych przedstawicieli mieszkańców ówczesnej Warszawy: od tych najniżej postawionych do sytuowanych wysoko w hierarchii społecznej.

Narrator więc raczej przyjmuje postawę obserwatora, czasem widzi świat oczami swoich bohaterów, a narracja w wielu miejscach zbliża się do mowy pozornie zależnejmowa pozornie zależnamowy pozornie zależnej. Przykładem takiej narracji jest scena spaceru Wokulskiego po Powiślu, w której przedstawione zostają myśli bohatera:

Bolesław Prus Lalka

Wokulski doszedł do brzegu Wisły i zdumiał się. Na kilkumorgowej przestrzeni wznosił się tu pagórek najobrzydliwszych śmieci, cuchnących, nieomal ruszających się pod słońcem, a o kilkadziesiąt kroków dalej leżały zbiorniki wody, którą piła Warszawa.

9 Źródło: Bolesław Prus, Lalka, oprac. Józef Bachórz, Wrocław 1991.
Język
Józef Bachórz Wstęp

Silnie indywidualizujące i zarazem osadzające w środowisku mówienie każdej postaci „po swojemu” jest w Lalce stylizowane niezawodnie, przy czym Prus spożytkowuje tu doświadczenia poprzedników. W żydowskich odkształceniach polszczyzny starego Szlangbauma, niemieckich starego Mincla, w nalotach angielszczyzny hrabiego Licińskiego i wtrętach francuskich w języku panny Izabeli są wspomnienia lekcji stylizacyjnych z komedii i powieści dawniejszych; w sposobie mówienia Suzina posłyszeć można echo kapitana Rykowa z Pana Tadeusza. Język Węgiełka przybarwia się gwarowo, lokaj Wokulskiego po warszawsku „szadzi”. Na palecie barw stylizacyjnych Prusa znajdą się też i inne odmiany stylów środowiskowych: dowcipny a zawadiacki język studentów, z lekka archaizowana i trochę prowincjonalna polszczyzna prezesowej, urzędniczo‑prawnicza elokwencja adwokatów itd., mianownikiem zaś wspólnym sposobu mówienia wszystkich postaci jest nastawienie na przekaz „żywej” mowy codziennej.

4 Źródło: Józef Bachórz, Wstęp, [w:] Bolesław Prus, Lalka, t. I, Wrocław 1991, s. 42.
Tło historyczne

Czynnikiem, który ma duży wpływ na to, czy Lalkę można nazwać epopejąepopejaepopeją, jest czas fabuły. W powieści nie opisano powstania styczniowego (wzmiankowane we wspomnieniach Rzeckiego i innych bohaterów) ani żadnego przełomowego wydarzenia historycznego, dzięki którym miałby się dokonać zwrot w dziejach narodu. Jednak akcja powieści jest ściśle określona - rozgrywa się od marca 1878 roku do października roku następnego. Autor opisuje społeczeństwo, które po klęsce walki narodowowyzwoleńczej odchodzi od martyrologii i romantycznego myślenia. W tym czasie w Europie i na całym świecie dokonuje się wiele zmian, które na stałe przekształciły strukturę społeczną, nakreśliły inną filozofię i styl życia ludzi, wytyczyły nowe kierunki, cele, dążenia dla człowieka. Prus, jak żaden inny polski pisarz, potrafił uchwycić i opisać wyżej wymienione kwestie, np. akcja powieści przenosi się do miasta, młody Stach jest owładnięty manią odkrywania wynalazków, na Syberii, gdzie został zesłany, dokonuje różnych odkryć i naukowych obserwacji, podróżuje po Europie koleją żelazną. Tych kilka faktów pokazuje, jak przełomowym okresem była II połowa XIX wieku. Choć w samej Warszawie czy Paryżu sytuacja polityczna była w miarę stabilna, to z relacji Rzeckiego wiemy, jak niespokojny jest to czas i że nie bez powodu oczekiwał on na przybycie nowego Napoleona do Europy.

1

Słownik

epika
epika

(gr. epikós < épos - słowo, opowieść, pieśń) - jeden z trzech podstawowych rodzajów literackich; jego elementy to: narracja, fabuła, świat przedstawiony oraz narratora opowiadający wydarzenia

epopeja
epopeja

(gr. épos - słowo, opowieść) – inaczej epopeja; gatunek epiki obejmujący utwory, zazwyczaj wierszowane, w których przedstawiano mitycznych lub historycznych bohaterów biorących udział w wydarzeniach przełomowych dla określonej społeczności

heksametr
heksametr

(gr. hexámetros - sześciomiarowy) - forma wiersza (miara wierszowa) ma podniosły i pełen powagi charakter, występuje głównie w eposie

inwokacja
inwokacja

(łac. invocatio - wezwanie, błaganie) - rozwinięta apostrofa otwierająca poemat epicki, w której poeta zwraca się do muzy, bóstwa lub duchowego patrona z prośbą o inspirację; stały element eposu homeryckiego, należy do konwencjonalnych składników wierszowanej epiki heroicznej

mowa pozornie zależna
mowa pozornie zależna

sposób opowiadania, w którym narrator wypowiada się głosem monologu wewnętrznego bohatera

narrator
narrator

(łac.) osoba opowiadająca, podmiot narracji w utworze epickim, nieidentyczny z twórcą dzieła