Teleobiektyw
Obiektywy, których ogniskowe są wyraźnie większe od ogniskowej obiektywu standardowego nazywamy teleobiektywami. W przypadku fotografii małoobrazkowej, w której detektorem jest film lub matryca o rozmiarach 24x36 mm standardowy obiektyw ma ogniskową 50 mm, więc wszystkie obiektywy o ogniskowych 70 mm są teleobiektywami. W przypadku aparatów na filmy 6x6 cm, standardowym jest obiektyw 80 mm, a teleobiektywy zaczynają się od ogniskowej 100 mm. W przypadku lustrzanek cyfrowych, w których matryce są o czynnik 1.5-1.6 raza mniejsze od klatki filmu małoobrazkowego, standardowym jest obiektyw o ogniskowej około 30 mm, a teleobiektywem nazywamy instrumenty o ogniskowych większych od około 50 mm.
Schemat konstrukcji klasycznego teleobiektywu, którego długość może być mniejsza od jego ogniskowej, jest przedstawiony na poniższym rysunku.
Pola widzenia teleobiektywów zawierają się od kilku do 30 stopni. Poniższy rysunek pokazuje zależność pomiędzy polem widzenia i ogniskową obiektywu dla lustrzanek z detektorem o rozmiarach 24x36 mm (czerwona linia) oraz dla lustrzanek cyfrowych z detektorem 1.5-1.6 raza mniejszym (zielona linia). Czarne kwadraty oznaczają parametry teleobiektywów serii EF Canona.
 |
Teleobiektywy stałoogniskowe to najczęściej proste kilkuelementowe konstrukcje (wyjątkiem są teleobiektywy ze stabilizacją obrazu, gdzie liczba soczewek może sięgać kilkunastu).
Przy stosowaniu dużych ogniskowych, uzyskujemy duże powiększenia, a przez to rosną szanse na pojawienie się aberracji sferycznych i chromatycznych. W dobrej klasy teleobiektywach stosuje się więc często soczewki o niskiej dyspersji. Poniżej zaprezentowane jest zdjęcie i schemat jednego z długoogniskowych teleobiektywów firmy Sigma.
 |
Optyczne.pl jest serwisem utrzymującym się dzięki wyświetlaniu reklam. Przychody z reklam pozwalają nam na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem serwerów, opłaceniem osób pracujących w redakcji, a także na zakup sprzętu komputerowego i wyposażenie studio, w którym prowadzimy testy.