Berneński Pies Pasterski jest to jedna z ras należących do sekcji szwajcarskich psów pasterskich. Pierwotnie wykorzystywany był jako pies stróżujący, zaganiający i pociągowy. Dzisiaj traktowany jest także jako pies rodzinny oraz wielostronny pies pracujący. Chętnie, ze względu na charakter i usposobienie, wykorzystywany jest w dogoterapii i ratownictwie. Nadaje się również do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego (lawinowo – gruzowego).
Berner Sennenhund, Bernese Mountain Dog
Kraj pochodzenia
Szwajcaria
Historia
Berneński Pies Pasterski ma bardzo stary rodowód. Wykorzystywany był u podnóża Alp, w części Wyżyny Szwajcarskiej i w okolicach Berna jako pies stróżujący, pociągowy i zaganiający. Pierwotnie nazywany Durrbachlerem, często spotykany był również w charakterze psa podwórzowego. Na wystawach z początku dwudziestego wieku zauważony został przez hodowców z Burgdorfu, którzy założyli w 1907 roku Szwajcarski Klub Duerrbachlera i opracowali wzorzec rasy. Psy szybko zyskały ogólną sympatię nie tylko w całej Szwajcarii, ale również i Niemczech. Wtedy również zmieniono ich nazwę z Durrbachler na Berner Sennenhund – berneńskiego psa pasterskiego. W 1913 roku Szwajcarski Związek Kynologiczny uznał ta rasę.
Dzisiaj Berneński Pies Pasterski, dzięki swemu atrakcyjnemu trójbarwnemu umaszczeniu oraz zdolności przystosowywania się, jest cenionym i znanym na całym świecie psem rodzinnym. W Stanach Zjednoczonych istnieje Klub Berneńskiego Psa Pasterskiego, zaś hodowle tej rasy znajdziemy również w Ameryce Południowej oraz Japonii. Do Polski „Berneńczyk” przybył w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, z Czech. Obecnie znów widoczny jest wzrost zainteresowania tą rasą.
Wygląd i szata
„Berneńczyk” jest duży i mocny, ale nie ociężały. Cechuje się bujnym, długim, błyszczącym, prostym lub lekko sfalowanym owłosieniem. Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo-czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru: czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie.
Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg. Białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową. Pożądane: białe łapy, biały koniec ogona, tolerowane: mała, biała plama na karku, mała, biała plama przy odbycie.
Głowa tego psa jest mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za potężna. Mózgoczaszka z przodu jest lekko wypukła, ze słabo oznaczoną bruzdą czołową. Mocna, średniej długości kufa z prostym grzbietem nosa. Oczy Berneńskiego Psa Pasterskiego są ciemnobrązowe, o owalnym kształcie. Wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, trójkątne uszy swobodnie opadają wzdłuż policzków.
Uzębienie jest kompletne, o mocnym zgryzie nożycowym (dopuszczany jest zgryz cęgowy). Szyja jest mocna, muskularna, średniej długości. Grzbiet psa jest mocny, prosty i poziomy, zaś lędźwie szerokie, a widziane z góry: lekko wcięte. Zad łagodnie się zaokrągla.
Klatka piersiowa „Berneńczyka” jest szeroka i głęboka, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju. Ogon jest gęsto owłosiony i długi – sięga przynajmniej do stawu skokowego. W stanie spoczynku lekko zwisa, zaś w ruchu noszony jest na wysokości grzbietu lub ciut powyżej. Kończyny tego psa mają mocną budowę, są krótkie, zaokrąglone i zwarte. Przednie, patrząc od przodu, są proste i równoległe, szeroko ustawione. Łokcie dobrze przylegają, nie odstają i nie wykręcają się do wewnątrz. Kończyny tyle ustawione są równolegle, nie za wąsko.
Zachowanie i charakter
Berneński pies pasterski posiada bardzo przyjazne i łagodne usposobienie. Kocha dzieci i jest dla nich bardzo opiekuńczy i wyrozumiały. Cechuje się wrodzoną uległością, inteligencją, posłuszeństwem i wiernością. Jest też bardzo czujny, alarmuje, gdy się zaniepokoi. Chętnie pracuje i jest łatwy do prowadzenia. Wbrew swojej sporej wielkości i ciężarowi, bynajmniej nie jest ociężały.
Uwielbia podróżowanie samochodem oraz długie spacery, jednak nie powinien intensywnie biegać. Bardzo lubi pływać. Kocha również zabawy, zwłaszcza zimą, gdyż nie przepada za upałami. Źle znosi samotność i potrzebuje stałego kontaktu z bliskimi. Pozbawiony otoczenia ludzi staje się lękliwy. Oferuje bezwarunkową i prawdziwą przyjaźń na całe życie.
Zdrowie
Ponieważ rasa wywodzi się z terenów wysokogórskich, jest wrażliwa na wysokie temperatury. „Berneńczyki” wymagają regularnego szczotkowania, zwłaszcza w okresie wymiany włosa, w przeciwnym razie sierść może się im kołtunić, zwłaszcza w okolicach uszu. Berneński Pies Pasterski posiada skłonność do nadwagi oraz do zapadania na choroby nowotworowe (szacuje się, że ok 40 % zgonów następuje właśnie w wyniku nowotworów). Często spotykane są również: dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, skręt żołądka oraz entropium i ektropium.