Soból tajgowy (Martes zibellina)

Tęczówki ciemne. Uszy trójkątne. Ciało wydłużone. Barwa sierści różnorodna, od jasnej po ciemnobrązową. Na grzbiecie oraz nogach futro jest ciemniejsze, a po stronie brzusznej jaśniejsze. Niektóre osobniki mają na szyi jasny pas (biały, szary lub jasnożółty). W zimie futro staje się jaśniejsze oraz gęstsze i dłuższe. Nogi krótkie. Dymorfizm płciowy uwidacznia się w wielkości ciała, samce są większe i cięższe od samic.

Soból tajgowy zamieszkuje Syberię od Uralu na zachodzie po Kamczatkę na wschodzie. Na północy zasięg gatunku sięga za koło polarne do granicy lasu, na południu spotykany jest w północno-wschodnim Kazachstanie, północnej Mongolii i północnych Chinach (barierą występowania są otwarte przestrzenie stepów).

Siedliskiem występowania sobola tajgowego jest tajga: lasy iglaste, mieszane i rzadziej liściaste. Występuje zarówno na nizinach, jak i w górach. Spotykany jest w lasach pierwotnych, jak i w pobliżu dużych aglomeracji miejskich i obszarów przemysłowych. Zwierze o aktywności zarówno dziennej jak i nocnej. Wielkość terytorium poszczególnych osobników zależy od wieku i dostępności pokarmu. W niewoli żyje do 18 lat, w naturze do 8. Hodowany dla cennego futra. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Soból tajgowy jest wszystkożernym drapieżnikiem. Poluje na kręgowce (ptaki, drobne ssaki oraz ryby), zjada również bezkręgowce oraz pokarm roślinny (nasiona, jagody).

Gody odbywają się między czerwcem a sierpniem. Ciąża trwa od 250 do 300 dni. Poród odbywa się w gnieździe (w szczelinach skalnych, wiatrołomach, między korzeniami). Samica rodzi od 1 do 7 młodych, przeważnie jednak 2-3 młode. Sporadycznie opiekę nad potomstwem sprawują także samce, broniąc terytorium oraz dostarczając pożywienie. Po niecałych dwóch miesiącach młode odstawiane są od mleka i przechodzą na pokarm stały. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a trzecim rokiem życia.