Poświęcenie

Poświęcenie oznacza oddawanie Panu tyle naszego czasu, naszych ziemskich dóbr i naszych wysiłków, aby posuwać naprzód pracę Pana, ile będzie On od nas wymagał. Pan nakazał: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego” (Ew. Mateusza 6:33). Nasza gotowość do poświęcania się jest wskaźnikiem naszego oddania Bogu. Ludzie od zawsze byli wypróbowywani, aby sprawdzić, czy postawią sprawy Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu.

• Dlaczego ważne jest poświęcanie tego, o co nas prosi Pan, nie oczekując niczego w zamian?

• Jakie było znaczenie poświęceń i ofiar dokonywanych przez Pański lud przymierza w czasach starożytnych?

Od czasów Adama i Ewy aż do czasów Jezusa Chrystusa, lud Pana postępował według prawa ofiarowania. Nakazano im składanie ofiar z pierwszego przychówku ich stad. Zwierzęta te musiały być wyborne, bez skazy. Ten obrzęd był dany po to, by przypominać ludziom, że na świat przyjdzie Jezus Chrystus, Pierworodny Ojca. Miał być doskonały pod każdym względem i miał złożyć siebie w ofierze za nasze grzechy. (Zob. Mojżesz 5:5–8).

Jezus rzeczywiście przyszedł i złożył Siebie w ofierze, tak jak ludzie byli tego nauczani. Dzięki tej ofierze każdy zostanie wybawiony od śmierci duchowej poprzez Zmartwychwstanie i wszyscy zostaną zbawieni od swoich grzechów przez wiarę w Jezusa Chrystusa (zob. rozdział 12. tego podręcznika).

Zadość czyniąca ofiara Chrystusa naznaczyła koniec składania krwawych ofiar. Taka zewnętrzna ofiara została zastąpiona obrzędem sakramentu. Obrzęd sakramentu jest nam dany, by przypominać nam o wielkiej ofierze Zbawiciela. Powinniśmy często przyjmować sakrament. Symbole chleba i wody przypominają nam o ciele Zbawcy i o Jego krwi, którą za nas przelał (zob. rozdział 23. tego podręcznika).

• Dlaczego Zadośćuczynienie uważa się za wielką i ostateczną ofiarę?

• W jaki sposób przestrzegamy prawa ofiarowania w dzisiejszych czasach?

Mimo że składanie krwawych ofiar zostało zakończone, Pan nadal chce, abyśmy składali ofiary. Jednak obecnie wymaga od nas innego rodzaju ofiary. Powiedział: „Nie złożycie Mi więcej krwawych ofiar ani ofiar całopalenia […], gdyż nie przyjmę żadnej krwawej ofiary ani ofiary całopalenia. Waszą ofiarą dla Mnie będzie skruszone serce i pokorny duch” (3 Nefi 9:19–20). Wyrażenie „skruszone serce i pokorny duch” oznacza, że składamy w ofierze głęboki żal za nasze grzechy, korząc się i odpokutowując za nie.

• Dlaczego ludzie mają pragnienie składania ofiar?

Apostoł Paweł pisał, że powinniśmy stać się żywymi ofiarami, świętymi i miłymi Bogu (zob. List do Rzymian 12:1).

Jeśli mamy być ofiarą żywą, musimy być gotowi oddać wszystko, co mamy, dla Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich — aby budować królestwo Boga na ziemi i pracować nad ustanowieniem Syjonu (zob. 1 Nefi 13:37).

Pewien bogaty, młody dostojnik zapytał Zbawiciela: „Co mam czynić, aby odziedziczyć żywot wieczny?” Jezus odpowiedział: „Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa, czcij ojca swego i matkę swoją”. A młody człowiek rzekł: „Tego wszystkiego przestrzegałem od młodości”. Kiedy Jezus to usłyszał, powiedział: „Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co tylko masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie”. Młody mężczyzna, usłyszawszy to, zasmucił się. Był bardzo bogaty, a jego serce było zwrócone ku swoim bogactwom. (Zob. Ew. Łukasza 18:18–23; zob. także ilustracja zamieszczona w tym rozdziale).

Młody dostojnik był dobrym człowiekiem. Jednak kiedy został wystawiony na próbę, nie był gotów poświęcić swoich ziemskich majętności. Z kolei uczniowie Pana, Piotr i Andrzej, byli gotowi poświęcić wszystko dla królestwa Bożego. Kiedy Jezus powiedział do nich: „Pójdźcie za mną, […] oni natychmiast porzucili sieci i poszli za nim” (Ew. Mateusza 4:19–20).

Podobnie jak ci uczniowie, możemy złożyć Panu w ofierze nasz każdy dzień. Możemy mówić: „Niech się stanie wola Twoja”. Tak uczynił Abraham. Żył na ziemi przed Chrystusem, w czasach, kiedy wymagane były ofiary i całopalenia. Pan, aby wypróbować wiarę Abrahama, nakazał mu złożyć w ofierze swojego syna, Izaaka. Izaak był jedynym synem Abrahama i Sary. Przykazanie złożenia go w ofierze było niezwykle bolesne dla Abrahama.

Niemniej jednak wraz z Izaakiem przebył długą drogę na górę Moria, gdzie miał złożyć ofiarę. Podróżowali przez trzy dni. Wyobraź sobie, jakie myśli i jaki smutek musiały towarzyszyć Abrahamowi. Jego syn miał być złożony Panu w ofierze. Kiedy doszli do góry Moria, Izaak wziął ze sobą drewno, a Abraham zabrał ogień i nóż w miejsce, gdzie mieli zbudować ołtarz. Izaak powiedział: „Ojcze mój! […] Oto ogień i drwa, a gdzie jest jagnię na całopalenie?” Abraham odpowiedział: „Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój”. Potem Abraham zbudował ołtarz i ułożył na nim drewno. Związał Izaaka i położył go na drewnie. Potem wziął nóż, aby zabić Izaaka. W tym momencie anioł Pana zatrzymał go, mówiąc: „ Abrahamie […] Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic, bo teraz wiem, że boisz się Boga, gdyż nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego”. (Zob. I Ks. Mojżeszowa 22:1–14).

Abraham musiał być przepełniony radością, kiedy już nie wymagano od niego złożenia ofiary z jego syna. Jednak tak bardzo kochał Pana, że był gotów zrobić wszystko, o co Pan poprosił.

• Jakie przykłady poświęcenia zaobserwowałeś w życiu ludzi, których znasz? Jakie widziałeś przykłady poświęcenia w życiu twoich przodków, w życiu pierwszych członków Kościoła i w życiu bohaterów z pism świętych? Czego nauczyłeś się z ich przykładu?

Tylko przez poświęcenie możemy stać się godni życia w obecności Boga. Tylko przez poświęcenie możemy cieszyć się życiem wiecznym. Wielu ludzi, którzy żyli przed nami, poświęciło wszystko, co mieli. Musimy być chętni uczynić to samo, jeśli mamy zdobyć wielką nagrodę, jaką oni się cieszą.

Nie musi być od nas wymagane poświęcenie wszystkiego. Jednak podobnie jak Abraham powinniśmy być gotowi poświęcić wszystko, aby stać się godni życia w obecności Pana.

Lud Pana zawsze dokonywał wielkich poświęceń, na wiele różnych sposobów. Niektórzy znosili trudności i ośmieszanie ze względu na ewangelię. Niektórzy nowo nawróceni w Kościele zostali odcięci od swoich rodzin. Najwięksi przyjaciele odwrócili się. Niektórzy członkowie stracili pracę; niektórzy stracili życie. Jednak Pan dostrzega nasze poświęcenie. Obiecuje: „I każdy, kto by opuścił domy albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo dzieci, albo rolę dla imienia mego, stokroć tyle otrzyma i odziedziczy żywot wieczny” (Ew. Mateusza 19:29).

W miarę jak nasze świadectwa o ewangelii wzrastają, stajemy się zdolni do dokonywania coraz większych poświęceń dla Pana. Zwróć uwagę na poświęcenie dokonane w tych przykładach opartych na faktach:

Pewien członek Kościoła z Niemiec odkładał swoją dziesięcinę przez lata aż do momentu, gdy osoba z upoważnieniem kapłańskim mogła przybyć i odebrać ją.

Nauczycielka odwiedzająca w Stowarzyszeniu Pomocy służyła przez 30 lat, nie opuszczając ani jednej wizyty.

Grupa Świętych w Południowej Afryce podróżowała na stojąco przez trzy dni, aby móc usłyszeć i zobaczyć proroka Pana.

Na konferencji obszaru w Meksyku członkowie Kościoła spali na ziemi i pościli w dniach trwania konferencji. Wydali wszystkie swoje pieniądze na sam dojazd na konferencję i nic im nie zostało na jedzenie i nocleg.

Pewna rodzina sprzedała swój samochód, aby zdobyć pieniądze na zasilenie funduszu budowania świątyni.

Inna rodzina sprzedała swój dom, aby zdobyć pieniądze na wyjazd do świątyni.

Wielu Świętych w Dniach Ostatnich ma niewiele środków do życia, a mimo to płaci dziesięcinę i inne ofiary.

Jeden brat poświęcił swoją pracę, ponieważ odmówił wykonywania pracy w niedziele.

W pewnej gminie, młodzież chętnie poświęciła dużo swojego czasu, zajmując się młodszymi dziećmi w czasie, gdy ich rodzice pomagali w budowaniu domu spotkań.

Młodzi mężczyźni i młode kobiety porzucają lub odkładają dobre propozycje pracy, wykształcenie lub zainteresowania sportowe na później, aby służyć jako misjonarze.

Można by wymienić dużo więcej przykładów ludzi, którzy poświęcają się dla Pana. A jednak miejsce w królestwie naszego Ojca Niebieskiego jest warte każdego poświęcenia z naszej strony — poświęcenia naszego czasu, talentów, energii, pieniędzy i życia. Poprzez dokonywanie poświęceń możemy otrzymać zapewnienie od Pana, że jest On z nas zadowolony (zob. NiP 97:8).

• Jak myślisz, dlaczego nasza gotowość do dokonywania poświęceń ma związek z naszym przygotowaniem do życia w obecności Boga?

• Ew. Łukasza 12:16–34 (tam gdzie jest skarb, tam jest serce)

• Ew. Łukasza 9:57–62 (poświęcenie konieczne, aby móc wejść do królestwa)

• NiP 64:23; 97:12 (dzisiaj jest czas na poświęcenie)

• NiP 98:13–15 (ci, którzy stracą życie dla Pana, odnajdą je)

• Alma 24 (lud Ammona poświęca swoje życie zamiast złamać obietnicę daną Panu)