-
3.
książk. wyrażenie użyte po to, by z pewną rezerwą powiedzieć, że to, o czym mowa, ma daną cechę w niedużym stopniu -
1) czasem używane eufemistycznie lub ironicznie, wówczas cecha, do której odnosi się zaprzeczone zanadto, może nie przysługiwać czemuś wcale
2) może występować w pozycji akcentowanej - na początku lub na końcu zdania (w przeciwieństwie do zbyt i nazbyt) -
wykładnik stopnia cechy
-
Kisiel nie był zanadto lubiany przez kolegów, starał się bowiem każdemu coś przygadać.
źródło: NKJP: Tadeusz Kwiatkowski: Panopticum, 1995
Premier zaprotestował, ale zanadto nie wnikał w poczynania ministrów.
źródło: NKJP: Jacek Żakowski: Coś w Polsce pękło, coś się skończyło, Gazeta Wyborcza, 1994-04-16
Ładny chłopak, choć nie zanadto ładny.
źródło: NKJP: Piotr Siemion: Finimondo. Komedia romantyczna, 2004
Pytania te padają nie od dziś, dotąd jednak nie zbliżyliśmy się zanadto do znalezienia odpowiedzi.
źródło: NKJP: Olaf Szewczyk: Tak mało wiemy, Ozon, 2005
Nie czuli się zanadto pewnie, kiedy poproszono ich o powtórzenie zeznań.
źródło: Internet
-
część mowy: operator metapredykatywny
podklasa: operator gradacji
-
zanadto _
Cz., Przym. st. równy, Przysł. st. równy - cecha stopniowalna
w Zd. neg.szyk: z Przym., Przysł., Rz. - stały: antepozycja,
z Cz. - zmienny: antepozycja lub postpozycja -
Uniwerbizowane wyrażenie przyimkowe za nadto; zob. za, nadto