nieobecny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który nie znajduje się osobiście w danym miejscu i w danym czasie, choć powinien tam wtedy być

Używane często w znaczeniu 'osoba nieobecna', np.: Nieobecni nie mają głosu.

ATEMATYCZNY

sprzeczne:

obecny

nieobecny mąż, ojciec; kolega; pracownik; minister, poseł, radny, senator; nieobecna osoba; nieobecne dziecko; nieobecni ludzie; rodzice
nieobecny dnia któregoś
nieobecny na spotkaniu, na zebraniu
nieobecny w domu, w pracy; w dniu którymś
nieobecny z powodu jakiegoś
dzisiaj; chwilowo; ciągle, często; praktycznie, prawie, właściwie; niestety nieobecny
obecny i nieobecny
w zastępstwie nieobecnego

	Umowa o pracę na zastępstwo nieobecnego pracownika jest rodzajem umowy terminowej, ponieważ kończy się z chwilą powrotu zastępowanego pracownika do pracy. źródło: NKJP: Katarzyna Wrońska-Zblewska: Ciąża na zastępstwie, Praca i Zdrowie, 2008-08-04
	Stanisław był ciągle nieobecny, jej zaś przypisana była samotność. źródło: NKJP: Kira Gałczyńska: Nie wrócę tu nigdy czyli Pożegnanie z Mazurami, 1998
	Przykład Justyny odzwierciedla najpowszechniejszy model utuczenia dziecka: troskę dziadków, a zwykle babć, które w dzisiejszych domach wielopokoleniowych i przy wiecznie nieobecnych rodzicach rządzą w kuchni. źródło: NKJP: Agnieszka Niezgoda: Małe jest cięzkie, Polityka, 2004-08-21
	Każde dziecko ma swoją wizytówkę przyklejoną w sali. Kiedy pani sprawdza obecność, każdy maluch staje pod swoim imieniem. Potem dzieci głośno czytają imiona dzieci nieobecnych. Dzieci starsze czytają już zdania, a najstarsze - te, które od września idą do szkoły - czytają ze zrozumieniem całe czytanki. źródło: NKJP: Ucz mnie po ludzku, Gazeta Wyborcza, 1996-12-06

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

	+	nieobecny	+	(GDZIE)
szyk: neutralny

Zob. obecny