definitywny - Wielki słownik języka polskiego PAN

taki, który zakończył serię działań zmierzających do uzyskania pewnego stanu i nic już tego stanu nie zmieni

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

jakość i intensywność

definitywny charakter, koniec, upadek; definitywna decyzja, odpowiedź, rezygnacja, wersja; definitywne odejście, pożegnanie, rozstanie, rozstrzygnięcie, wypowiedzenie, zakończenie, załatwienie, zamknięcie, zerwanie

	Radni powiatu wodzisławskiego wydali negatywną opinię na temat wniosku kolei w sprawie definitywnej likwidacji (wraz z infrastrukturą) linii kolejowej [...]. źródło: NKJP: (q): Tory donikąd, Dziennik Zachodni, 2001-06-29
	Gen. Sikorski zastrzegł się, że definitywnej odpowiedzi nie udzieli, gdyż kraj sam o tym zadecyduje. źródło: NKJP: Kazimierz Osmecki Iranek: Powołanie i przeznaczenie: wspomnienia oficera Komendy Głównej AK, 2004
	Ponieważ Gierek zdawał sobie sprawę, że niepodjęcie chociażby rokowań wstępnych w sprawie Afganistanu spowoduje definitywne zaostrzenie sytuacji międzynarodowej, szukał więc szczerze, na miarę swoich możliwości, rozwiązań politycznych. źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek: życie i narodziny legendy, 2002
	[...] w polskim prawie takie nabycie spadku (z chwilą jego otwarcia) i wejścia w ogół praw i obowiązków nie jest definitywne, tzn. może ulec jeszcze zmianie, gdyż spadkobierca może np. odrzucić spadek [...]. źródło: NKJP: Sławomir Dąblewski: Sprzedaż przedmiotu należącego do spadku, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2005-03-29

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

fr. définitif

niem. definitiv

z łac. dēfīnītīvus 'ostatecznie rozstrzygający (kwestię), kończący sprawę'