osadnictwo - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osiedlanie się lub osiedlanie ludności na jakichś terenach niezaludnionych lub słabo zaludnionych

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

dawne, pierwotne, pierwsze, stare, wczesne, wczesnośredniowieczne; nowe, późne osadnictwo; osadnictwo ludzkie; europejskie, niemieckie, olęderskie, polskie, pruskie, słowiańskie, wołoskie, żydowskie; wiejskie; wojskowe
osadnictwo ludności, Żydów
związany z osadnictwem
osadnictwo na terenach, na ziemiach; na prawie (niemieckim, polskim)
reforma rolna i osadnictwo
dzieje, historia, początki; miejsce; rozwój; wzrost osadnictwa
warunki do osadnictwa
tereny pod osadnictwo
badania, studia nad osadnictwem
osadnictwo w Palestynie; w rejonie
związany z osadnictwem
osadnictwo pojawiło się, rozwinęło się/rozwija się,
ograniczać osadnictwo
w związku z osadnictwem

	Polskie osadnictwo na Bukowinie rozpoczęło się po pierwszym rozbiorze Polski (1772) oraz po przejęciu przez Austriaków tureckiej dotąd Bukowiny (1774). źródło: NKJP: (rap): Polacy z Bukowiny, Gazeta Krakowska, 2004-03-15
	W powiatach przygranicznych nad Odrą i Nysą Łużycką rozpoczęło się osadnictwo wojskowe (rozkaz dowództwa LWP przewidywał, iż żołnierze mają priorytetowo otrzymać 10-hektarowe gospodarstwa rolne). źródło: NKJP: (BOR): Kalendarium, Dziennik Zachodni, 2005-05-07
	Nowa fala osadnictwa polskiego w Mołdawii pojawiła się w piątej dekadzie XIX stulecia. źródło: NKJP: Wojciech Śmieja: Mołdawia. Przewodnik Turystyczny, 2007
	Zainteresowanie osadnictwem okazało się stosunkowo duże, a uzyskane efekty wdrożenia pilotażowego programu - wprawdzie jeszcze niewielkie z uwagi na zbyt krótki czas jego realizacji - wskazały na potrzebę kontynuacji działań w tym zakresie. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 21.02.1997

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

Zob. osada