natarcie - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

gwałtowne działanie zbrojne, którego celem jest pokonanie przeciwnika i zajęcie jego terenu

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną

bezpośrednie, szybkie; dalsze, kolejne; niemieckie, polskie... natarcie
natarcie armii, piechoty, pułku, sił (wroga), (lewego) skrzydła, wojsk
kierunek, tempo natarcia
natarcie ruszyło, utknęło (na pozycjach obronnych), załamało się
kontynuować, planować, prowadzić, przygotować, rozpocząć, rozwinąć/rozwijać, wznowić; powstrzymać, przerwać, wstrzymać, wytrzymać natarcie
dowodzić natarciem
ruszyć z natarciem
brać udział w natarciu

	28 kwietnia natarcie wojsk niemieckich na zgrupowanie budziszyńskie nie było już tak silne jak poprzednio [...]. źródło: NKJP: Henryk Zdzisław Figura: Bo wolność krzyżami, 2009
	W 1920 roku władze naczelne wojska ustaliły Święto Żołnierza Polskiego. Ten dzień przypada w rocznicę załamania natarcia armii bolszewickiej na stolicę Polski. źródło: NKJP: (ZOE): Odznaczenia, Gazeta Wrocławska, 2002-08-14
	Działania polegały na połączeniu natarcia 2 Armii Brytyjskiej z operacją powietrznodesantową 1 Armii Powietrznodesantowej, w skład której wchodziła Brygada Spadochronowa. źródło: NKJP: (mt): Promyki jadą Holandii, Gazeta Krakowska, 2004-09-13
	Armia rozpoczęła natarcie na Jarosław i 9 października pod Przeworskiem rozbiła 11 Rosyjski Korpus Armijny. źródło: NKJP: Internet
	To był już zdecydowanie inny rodzaj walki - bardziej potyczki podjazdowe niż odpieranie natarć czy działania w oblężeniu. źródło: NKJP: Rafał Gan-Ganowicz: Pies wojny, CKM, 1998

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

Inne uwagi

Zwykle lp

+

natarcie

+

(KOGO) + (na KOGO/CO)

Zob. trzeć