denuncjant

Donosicielstwo było również intratne materialnie. W XVI wieku w Anglii na jakiś czas wprowadzono drakońską zasadę: każdy, kto przez trzy dni uchyla się od pracy, zostaje na dwa lata oddany na służbę donosicielowi. W XVIII wieku na Śląsku denuncjant otrzymywał jedną trzecią grzywny zasądzonej ofierze.

źródło: NKJP: Adam Krzemiński: Prywatnie, służbowo, państwowo, Polityka, 2000-08-26

Prokurator wojskowy [...] tak przed sądem scharakteryzował postać biskupa: „Ten duchowny i denuncjant robotników w jednej osobie, pupilek reakcyjnych biskupów francuskich i polskich, faworyt Watykanu i zausznik Becka [...] staje na progu niepodległości, jako nieprzejednany wróg nowej, odrodzonej Ludowej Polski”.

źródło: NKJP: Artur Górski: Watykan, zdrada, dolary, Polityka, 2003-09-27

Gorzej ze skarżypytami dorosłymi [...]. Z poczciwych skarżypytów przeradzają się w delatorów, denuncjantów czy donosicieli.

źródło: NKJP: Ludwik Stomma: Wszystko można, Polityka, 2007-04-07

Artykuł 8 zawiera listę 28 wykluczeń ze społeczności ludzi honorowych. Znajdują się na niej osoby karane przez sąd za przestępstwa pochodzące z chciwości i mogące „danego osobnika poniżyć w opinii ogółu”, denuncjanci i zdrajcy, dezerterzy z armii polskiej, utrzymankowie kobiet [...].

źródło: NKJP: Andrzej Garlicki: W powietrze nie strzelamy, Polityka, 2007-07-21

Miał za sobą poważny stosunkowo dorobek naukowy; wytrwały, pracowity, obdarzony był charakterem twardym i niemałą siła woli; nieprzeciętnym tym walorom wewnętrznym towarzyszyła jednak [...] już w latach I wojny światowej zdobyta sława mistrza intrygi, ruchliwego a niestrudzonego detektywa, kalumniatora i denuncjanta.

źródło: NKJP: Maciej Kozłowski: Sprawa premiera Leona Kozłowskiego: zdrajca czy ofiara, 2005