partykularyzm - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. to, że coś zachowuje określone cechy, związane z niezależnością od jakiejś większej całości terytorialnej, organizacyjnej czy myślowej

Ms. lp wymawiany: [partykularyźmie] lub [partykularyzmie].

[partykularysm] lub [partykularyzm]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Przynależność i podział terytorialny

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Funkcjonowanie państwa

urzędy i ich funkcjonowanie

	W [...] krajach Europy Środkowej i Wschodniej [...] występuje [...] konflikt między uniwersalizmem a partykularyzmem, między globalną modernizacją a lokalnym tradycjonalizmem [...]. źródło: NKJP: Edmund Wnuk-Lipiński: Demokratyczna rekonstrukcja : z socjologii radykalnej zmiany społecznej, 1996
	Centrum łączyło w swych szeregach przede wszystkim żywioły niechętne Prusom i ich przewadze, wrogie centralizacji, pragnące utrzymać i pielęgnować niemieckie partykularyzmy. źródło: NKJP: Janusz Pajewski: Historia powszechna 1871-1918, 1967
	Przy silnym partykularyzmie powiat jest jedynym środkiem przeciwdziałania waśniom i konfliktom, umożliwiającym sprawne zaspokajanie potrzeb w skali ponadlokalnej. źródło: NKJP: Bohadan Jałowiecki: Listy, Gazeta Wyborcza, 1993-07-01
	Remedium na instytutowy partykularyzm miała być i ma być postulowana interdyscyplinarność. źródło: NKJP: Jerzy Chłopecki: Turystologia w badaniach naukowych, 2005

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

+

partykularyzm

+

(JAKI)

Od: partykularny