wykorzenić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

skutecznie zwalczyć zjawisko lub cechę, które uważa się za szkodliwe

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

wyplenić
wytępić

wykorzenić hipokryzję, korupcję, łapówkarstwo, nałogi, jakieś praktyki, przesądy, zło, wady
wykorzenić z pamięci, z serca, z umysłu, ze świadomości
wykorzenić całkowicie
chcieć, móc, zdołać; trzeba wykorzenić

	Nawyki owe były tak silne, że nie zdołał ich wykorzenić nawet w latach, gdy nie chciał mieć z ojczymem nic wspólnego. źródło: NKJP: Monika Piątkowska: Krakowska żałoba, 2006
	Generał obiecywał, że jego partia wykorzeni korupcję z życia politycznego kraju. źródło: NKJP: Tomasz Surdel: Wybory przeciw korupcji, Gazeta Wyborcza, 1994-08-17
	I myślę, że nim powrócimy w dżunglę na Borneo, aby oglądać walkę przeciw malarii prowadzoną obecnie, nim opowiemy, jak zwalczono malarię w Tajlandii, czy jak wykorzeniono ją w Azji Środkowej, wypadałoby przypomnieć tych, którzy wytyczyli szlak. źródło: NKJP: Lucjan Wolanowski: Upał i gorączka, 1970
	Bismarck obawia się, że objawienia Matki Bożej, jakie mają miejsce w tych miastach, mogą spowodować falę niepokojów na wschodnich terenach Rzeszy, szczególnie w Poznańskiem i na Warmii, gdzie usiłowano wykorzenić wiarę katolicką. źródło: NKJP: Wojciech Chudziński; Przemysław Nowakowski: Kręgi, cuda, kwanty, 2009
	[...] mój komunizm nie szedł bardzo głęboko. Dlatego mogłem tak wcześnie z niego się wyrwać, wykorzenić w sobie pewne rzeczy. źródło: NKJP: Aleksander Wat: Mój wiek: pamiętnik mówiony, 1967

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wykorzeniłem +(e)m wykorzenił	wykorzeniłam +(e)m wykorzeniła	wykorzeniłom +(e)m wykorzeniło	wykorzeniliśmy +(e)śmy wykorzenili	wykorzeniłyśmy +(e)śmy wykorzeniły
2 os.	wykorzeniłeś +(e)ś wykorzenił	wykorzeniłaś +(e)ś wykorzeniła	wykorzeniłoś +(e)ś wykorzeniło	wykorzeniliście +(e)ście wykorzenili	wykorzeniłyście +(e)ście wykorzeniły
3 os.	wykorzenił	wykorzeniła	wykorzeniło	wykorzenili	wykorzeniły

bezosobnik: wykorzeniono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wykorzeńmy
2 os.	wykorzeń	wykorzeńcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wykorzeniłbym bym wykorzenił	wykorzeniłabym bym wykorzeniła	wykorzeniłobym bym wykorzeniło	wykorzenilibyśmy byśmy wykorzenili	wykorzeniłybyśmy byśmy wykorzeniły
2 os.	wykorzeniłbyś byś wykorzenił	wykorzeniłabyś byś wykorzeniła	wykorzeniłobyś byś wykorzeniło	wykorzenilibyście byście wykorzenili	wykorzeniłybyście byście wykorzeniły
3 os.	wykorzeniłby by wykorzenił	wykorzeniłaby by wykorzeniła	wykorzeniłoby by wykorzeniło	wykorzeniliby by wykorzenili	wykorzeniłyby by wykorzeniły

bezosobnik: wykorzeniono by

bezokolicznik: wykorzenić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wykorzeniwszy

gerundium: wykorzenienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wykorzeniony

odpowiednik aspektowy: wykorzeniać

+

wykorzenić

+

CO

Zob. korzeń