znamienny - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. taki, który zasługuje na uwagę, ponieważ jest szczególnie ważny dla jakiegoś zagadnienia i wnosi wiele informacji na jego temat

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

znamienny artykuł, fakt, film, fragment, list, paradoks, przypadek, rok, szczegół, tytuł; znamienna ewolucja, historia, myśl, nazwa, opinia, postawa, rola, rozmowa, rzecz, scena, sprawa, sytuacja, uwaga, wypowiedź; znamienne określenie, powiedzenie, przejście, spotkanie, stwierdzenie, wydarzenie, wystąpienie, zdanie, zjawisko; znamienne słowa; coś znamiennego
znamienne statystycznie
ważne i znamienne
bardzo, nader, niezwykle, wielce znamienne

	Znamienne, że filmów, które odwoływały się do poczucia winy albo mówiły o jego braku, było w Cannes najwięcej. Należały też do najlepszych. źródło: NKJP: Janusz Wróblewski: Kino bezpiecznej kontestacji, Polityka, nr 2656, 2008-05-31
	Rzecz znamienna: w żadnej epoce nie przedstawiano nigdy Ducha Świętego jako uczonego, ale zawsze jako artystę. Wiemy jednak, że sztuka owego Bożego artysty jest ukryta – to sztuka miłości. źródło: NKJP: Thomas Philippe: Wierność Duchowi Świętemu, Głos Ojca Pio, 2010
	L. Wierzchowski, z wykształcenia filolog, był młodym redaktorem w czasie znamiennych wydarzeń w Stoczni Gdańskiej w 1980 r. źródło: NKJP: Anna Ohde: Fraszkami pisany, Akant, 2009-06
	Znamienne wydaje się zdanie Wajdy z tego okresu: Jeżeli idę na film Pasikowskiego „Psy” i widzę, że publiczność pokłada się ze śmiechu, słysząc piosenkę, która mnie wzrusza, oznacza to, że Pasikowski wie coś o tej publiczności, czego ja nie wiem. źródło: NKJP: Wajda: artysta i polityk, Dziennik Polski, 2001-04-17

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

	+	znamienny	+	(że ZDANIE)
szyk: neutralny