społeczność - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

ogół ludzi mieszkających na jakimś terenie lub należących do określonej grupy narodowej, zawodowej, wyznaniowej lub innej

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

gminna, lokalna, miejscowa, plemienna, regionalna, wiejska; mała, wielka społeczność; społeczność kaszubska, polska, romska, ukraińska, żydowska; akademicka, naukowa, szkolna; internetowa; katolicka, muzułmańska, religijna
społeczność gminy, osiedla, powiatu, regionu; badaczy, uczonych; internautów, jakichś ludzi, więźniów; wiernych, wierzących
członek, lider, przedstawiciel; część; dobro; opinia, wola; aktywność, życie społeczności
aktywizować, integrować; stanowić, tworzyć społeczność
służyć społeczności

	W organizację uroczystego otwarcia hali zaangażowali się wszyscy nauczyciele, pracownicy szkoły, uczniowie, rodzice i wielu członków społeczności lokalnej. źródło: NKJP: (DG): Najładniejsza w gminie, Gazeta Krakowska, 2007-06-11
	W końcu wieku wytworzyła się potężna, niezależna od wieku biologicznego, coraz liczniejsza społeczność emerytów i rencistów. źródło: NKJP: Krzysztof Rutkowski: Pasaż bez bistro, Gazeta Wyborcza, 1996-11-05
	Zimmerman dorastał w klaustrofobicznej, żydowskiej społeczności, gdzie wszyscy się znali albo byli spokrewnieni. źródło: NKJP: Robert Leszczyński: Bob Dylan historia ucieczki, Gazeta Wyborcza, 1996-12-06
	W niektórych społecznościach plemiennych zgoda rodziców na zawarcie małżeństwa nie była wymagana. źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia Powszechna. Wiek XIX, 2008

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	społeczność	+	JAKA
	+	społeczność	+	KOGO

Zob. społeczny, spółka