czuły - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

taki, który jest wrażliwy na coś i silnie na to reaguje

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

zachowania emocjonalne

czuły nos, słuch, węch; punkt; czułe ucho; miejsce
czuły na muzykę, na piękno, na poezję; na biedę, na cierpienie, na (ludzką) krzywdę, na los kogoś, na niedolę, na nieszczęście; na potrzeby innych (otoczenia), na sprawy językowe (kulturalne, społeczne...); na krytykę, na ból, na dotyk, na zapach czegoś; na mróz, na wahania temperatury, na zmiany temperatury (wilgotności...); na punkcie swojego wyglądu, na punkcie własnej godności, na punkcie zdrowia

	[...] lubi eksponować walory kobiece. O wyborze partnera decyduje sama. Jej czułe miejsca to plecy i ramiona. źródło: NKJP: Zbigniew Ogrodnik: Potencjalne porady, czyli wszystko o afrodyzjakach, cz. 1, 2005
	Ja sama jestem osobą pogodną, czułą na ludzkie krzywdy i cierpienie. źródło: NKJP: Smutne panie?, Dziennik Polski, 1999-12-27
	Nie ma szans, żeby przed Gregiem coś się ukryło. Jego czuły nos wychwyci każdy, nawet najlżejszy zapach narkotyku lub środka odurzającego. źródło: NKJP: (AGA): Greg zajrzy wszędzie, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-03-03
	Storczyki, jako organizmy powiązane silnymi zależnościami z grzybami i owadami, uważane są za grupę bardzo czułą na zmiany w środowisku. źródło: NKJP: Falińska Krystyna: Ekologia roślin, 1996

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Stopień wyższy

psł. *čulъ 'czujny; wyczulony, wrażliwy'