odrzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

8.

wzbudzić wstręt

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

Interweniujących odrzucił smród.

źródło: NKJP: Marcin Gąsiorowski: Mieszkają na bombie, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2004-04-23

Odrzuciło go na widok mięsa pokrytego różowym śluzem.

źródło: NKJP: Anna E. Kamieniecka: Dziewczyna z Buenos, 2005

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	odrzuciłem +(e)m odrzucił	odrzuciłam +(e)m odrzuciła	odrzuciłom +(e)m odrzuciło	odrzuciliśmy +(e)śmy odrzucili	odrzuciłyśmy +(e)śmy odrzuciły
2 os.	odrzuciłeś +(e)ś odrzucił	odrzuciłaś +(e)ś odrzuciła	odrzuciłoś +(e)ś odrzuciło	odrzuciliście +(e)ście odrzucili	odrzuciłyście +(e)ście odrzuciły
3 os.	odrzucił	odrzuciła	odrzuciło	odrzucili	odrzuciły

bezosobnik: odrzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		odrzućmy
2 os.	odrzuć	odrzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	odrzuciłbym bym odrzucił	odrzuciłabym bym odrzuciła	odrzuciłobym bym odrzuciło	odrzucilibyśmy byśmy odrzucili	odrzuciłybyśmy byśmy odrzuciły
2 os.	odrzuciłbyś byś odrzucił	odrzuciłabyś byś odrzuciła	odrzuciłobyś byś odrzuciło	odrzucilibyście byście odrzucili	odrzuciłybyście byście odrzuciły
3 os.	odrzuciłby by odrzucił	odrzuciłaby by odrzuciła	odrzuciłoby by odrzuciło	odrzuciliby by odrzucili	odrzuciłyby by odrzuciły

bezosobnik: odrzucono by

bezokolicznik: odrzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: odrzuciwszy

gerundium: odrzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: odrzucony

odpowiednik aspektowy: odrzucać

Rz_nieżywotny	+	odrzucić	+	KOGO
ø	+	odrzucić	+	KOGO + (od CZEGO)

Zob. rzucić