przeciwny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który sprzeciwia się czemuś lub komuś

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

przeciwny naturze, Bogu; małżeństwu; rządowi; prawu Bożemu, naturalnemu...; członkostwu w UE; terrorowi; stosowaniu broni, przemocy...; opłatom, podwyżkom; planom, propozycjom, reformom, rozwiązaniom, ustawom, wnioskom, wyborom, zmianom; podziałom; hipermarketom
absolutnie, bardzo, całkowicie, generalnie, głęboko, kategorycznie, konsekwentnie, radykalnie, stanowczo, zdecydowanie przeciwny
być przeciwnym

	[...] ja byłem przeciwny głosowaniu. Bo z głosowaniem zawsze jest tak, że jedni są za, drudzy przeciw, i koniec końców nic nie można ustalić. źródło: NKJP: Małgorzata Strękowska-Zaremba: Detektyw Kefirek i pierwszy trup, 2011
	Rodzice byli przeciwni studiom syna. źródło: NKJP: Janusz Miliszkiewicz: Przygoda bycia Polakiem, 2007
	Do [...] nowych świątyń należy [...] kościół św. Franciszka z Asyżu na Grabówce. Kościół był budowany w czasie totalitarnych rządów komunistycznych, tak bardzo przeciwnych Bogu i Kościołowi. źródło: NKJP: Piotr Proszowski: Rola Częstochowy, Tygodnik Regionalny „Gazeta Częstochowska”, 2004-12-23
	Za homoseksualizm karano [...] mężczyzn, gdyż uważano, że jest przeciwny naturze i niezgodny z Koranem. źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia Powszechna. Wiek XIX, 2008

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

	+	przeciwny	+	(CZEMU/KOMU)
szyk: tylko postpozycja

psł. *protivьnъ, *pertivьnъ 'znajdujący się po drugiej stronie, leżący naprzeciw, przeciwległy; przeciwstawny, odmienny; nieprzyjemny, nieprzyjazny'