-
1.
osoba zatrudniona na czyimś dworze i zajmująca się różnymi pracami oraz wykonująca wszelkie polecenia swojego pana -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
stosunki, grupy i organizacje społeczne
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- lojalny, oddany, wierny, zaufany; pokorny, posłuszny, uniżony; dobry, zły; stary sługa; sługa królewski
- sługa cara, cesarza, faraona, króla, księcia
- sługa i przyjaciel; sługa lub niewolnik
- rola sługi
- polecić coś sługom
- odprawić sługę
-
Wezwał wiernego sługę i przykazał mu sprowadzić do pałacu dobrego ślusarza.
źródło: NKJP: Stanisław Lem: Bajki robotów, 1996
Zwykle po jakiejś małej godzince Księżna podnosiła się z krzesła i wychodziła. Sługa natychmiast [...] dawał znak, że mam się wynosić.
źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
- Przyjechał konno - głosiła dalej swoje wieści dziewczyna. - Jego sługa mówi, że ich wóz rozbił się w wąwozie.
źródło: NKJP: Ewa Nowacka: Może nie, może tak, 1995
Sztuka odnosi się do procesów „czystych rąk” [...]. Diabeł przez pomyłkę wchodzi w starą sługę, czyli we mnie, która akurat zagrzewała swoim ciałem łóżko panu sędziemu do snu.
źródło: NKJP: Anna Bikont: Laureat i więzień, Gazeta Wyborcza, 1997-11-22
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sługa
słudzy
sługi
D. sługi
sług
sługów
C. słudze
sługom
B. sługę
sługów
sługi
N. sługą
sługami
Ms. słudze
sługach
W. sługo
słudzy
sługi
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osoby/osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm sług, B. lm sługi. gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, M. W. lm. słudzy lub sługi, D. i B lm sługi lub rzadziej sługów lub r. ż, D lm sług, B. lm sług lub rzadziej sługów
-
psł. *sluga 'ten, kto spełnia posługi, sługa'
z pie. dial. (prabałt.-słow. i celt.) *slou̯gā ‘drużyna (wojowników)’, ‘pomoc, posługa’, ‘ten, kto pomaga, spełnia posługi’