domorosły - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

książk. taki, który wynika z wiedzy i umiejętności zdobytych samodzielnie, nie w ramach jakiejś zorganizowanej formy kształcenia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

	Ale niech jej pan w tym nie przeszkadza! Niech pan nie utrudnia jej pracy domorosłą fuszerką! źródło: NKJP: Christian Skrzyposzek: Mojra, 1996
	Nie jest to bynajmniej nasza domorosła teza. Powołujemy się tu na autorytet wybitnego historyka [...]. źródło: NKJP: Piotr Adamczewski, Marek Ostrowski: Wojna smaków, Polityka nr 2366, 2002-09-07
	Dziewczyna nie poddała się jednak i włożyła całą swą domorosłą wiedzę, trud i serce w przywrócenie Edmunda do zdrowia. źródło: NKJP: Katarzyna Pisarzewska: Koncert łgarzy, 2009
	Domy wydzierżawiane „letnikom”, tzw. „drewniaki”, twory domorosłej sztuki ciesielskiej, to jeden wołający o pomstę do nieba skandal. źródło: NKJP: Nie bądźmy „Polakami po szkodzie”, Pani Domu nr 6, 1996
	W tradycyjnych, niezbyt zasobnych domach jeszcze na przełomie wieków produkowano wszystko, co można było wyprodukować w domorosły sposób. źródło: NKJP: Cnota oszczędności, grzech skąpstwa, Dziennik Polski, 2000-03-03

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Rz	+	domorosły	+
szyk: neutralny

Zob. dom, rosnąć