mistrzyni - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

kobieta odznaczająca się w jakiejś dziedzinie lub działaniach bardzo dużymi umiejętnościami, przewyższającymi umiejętności innych

[mistszyni] lub pot. [misczszyni], lub pot. [miszczszyni]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną

	To niezbyt trudne dla mistrzyni magii, wychwycić i obserwować z odległości osobę niegdyś dobrze znaną i bliską, z którą miało się długotrwały kontakt psychiczny pozwalający na wytworzenie matrycy. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997
	Strzyc trzeba szybko, ale ostrożnie, żeby zwierzęcia nie skaleczyć. Prawdziwymi mistrzyniami są w tym Kacprowa i Marianowa - matka i córka. źródło: NKJP: Danuta Koral: Wydziedziczeni, 1997
	Mistrzyni monodramu tym razem znakomicie poradziła sobie z dużymi inscenizacjami. źródło: NKJP: Jedź i znajdź historię..., Cosmopolitan, nr 11, 2000
	W przedszkolu bawiłaś się z nimi resorakami, na podwórku byłaś mistrzynią gry w kapsle. źródło: NKJP: Zuzanna Maj: Przyjaźń damsko-męska, Cosmopolitan, nr 10, 1998
	Żeby pani wiedziała, jaką suknię szyje mi krawcowa! Nie byle jaka szwaczka, ale mistrzyni. źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	mistrzyni	+	(CZEGO)
	+	mistrzyni	+	(w CZYM)