buńczuczny I - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

taki, który demonstruje pewność siebie i jest skłonny do przeciwstawiania się innym lub do konfliktów

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

	[...] zachowywał się prowokacyjnie, jak przystało na buńczucznego generała, a nie prezydenta. źródło: NKJP: Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki, 1999
	Buńczuczni młodzieńcy przeskakiwali płomienie, popisując się przed swoimi wybrankami i ucierając nosa mniej odważnym konkurentom. źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Róża Selerbergu, 2006
	Ten młody, buńczuczny chłopak powiedział [...], że w wypadku wybuchu wojny pragnie wstąpić do Armii Czerwonej i walczyć przeciwko wspólnemu wrogowi. źródło: NKJP: Andrzej Zbych: Stawka większa niż życie, 1967
	Młodość i brak przykrych doświadczeń dawały mu wiarę niezłomną w siebie: w [...] szybkość i moc. Typowy, zarozumiały, buńczuczny młokos. źródło: NKJP: Ewa Ćwikła: Wędkarskie opowieści Stynki, 2008
	Pod wpływem wiedzy wyniesionej ze szkoły zmieniłam się. Zaczęłam zalecane metody stosować cierpliwie, małymi kroczkami. I to z klasą buńczucznych chłopaków, których wciąż karcono na apelach za rozrabianie... źródło: NKJP: Ciężar uczuć, Dziennik Polski, 2001-12-22

część mowy: przymiotnik

Stopień równy