bezduszny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

pejorat. świadczący o tym, że ktoś nie okazuje innym ludzkich uczuć i traktuje ich obojętnie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

bezduszny system; bezduszna biurokracja, decyzja, machina czegoś; bezduszne prawo; bezduszne przepisy

	Zareagowała na bezduszne potraktowanie i otrzymała pomoc od ludzi dobrej woli. źródło: NKJP: Jakub Kumoch: Podłość i niefrasobliwość w walce z Kościołem, Blog Jakuba Kumocha – jakub-kumoch.salon24.pl, 2009-09-26
	Właśnie jesteśmy świadkami, jak bezduszne prawa ekonomii i wolnego rynku w końcu wywarły swój niekorzystny wpływ na załogę przedsiębiorstwa. źródło: NKJP: Paweł Bera: Już nie ma enklawy, Gazeta Radomszczańska, 2009-11-18
	Zdecydował się na karierę naukową w laboratoriach National Institutes of Health, gdzie znowu zderzył się z bezduszną, otępiałą biurokracją. źródło: NKJP: Edwin Bendyk: Zatruta studnia: rzecz o władzy i wolności, 2002
	Dla jednych był symbolem intelektualnego oporu wobec komunizmu, dla innych ofiarą bezdusznego systemu i osobistym wrogiem Władysława Gomułki, który za nic nie godził się, by młody pisarz, po wyjeździe z Polski w 1958 r., mógł wrócić do kraju. źródło: NKJP: Mirosław Pęczak: Prawdziwe zmyślenie, Polityka nr 2675, 2008

część mowy: przymiotnik

Stopień równy