Konkursy Chopinowskie Julia Dyrda kl. 7b

HISTORIA Jednym z najstarszych jest Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, nazywany inaczej Konkursem Chopinowskim. Pierwsza edycja odbyła się w 1927 roku. Miejscem wydarzenia była sala Filharmonii, w Warszawie. Kolejne edycje miały odbywać się co pięć lat, jednak przez II wojnę światową IV edycja konkursu musiała poczekać do 1949 roku, natomiast z powodu odbudowy sali koncertowej V edycja odbyła się sześć lat później.

ZASADYPrzebieg konkursu zmieniał się wraz z kolejnymi edycjami. Początkowo miał dwa etapy, następnie z trzech, a obecnie ma cztery etapy. Pierwszy etap obejmuje wykonanie wybranego nokturnu, dwie etiudy oraz balladę, scherzo, lub Barkarolę Fis-dur op. 60 lub Fantazję f-moll op. 49. W drugim etapie uczestnicy wykonują jeden wybrany utwór z pośród podanych, jeden walec, jeden polonez oraz dowolny utwór lub utwory Chopina Trzeci etap skupia się na mazurkach Ostatni czwarty etap jest finałem, w którym wykonywany jest jeden z koncertów fortepianowych Chopina

1927 / I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 23–30 stycznia 1927 Miejsce: Filharmonia Warszawska, Polska Zgłoszenia: 32 Uczestnicy: 26 Kraje: 8 Limit wieku: 28 latI Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina odbył się na początku 1927 roku (choć pierwotnie jego rozpoczęcie planowane było na 15 października roku 1926 dzień odsłonięcia w Łazienkach Królewskich pomnika Chopina dłuta Wacława Szymanowskiego). Jego inicjatorem był pianista i pedagog Jerzy Żurawlew, który pod wpływem Aleksandra Michałowskiego, wybitnego interpretatora dzieł Chopina – w 1925 roku rozpoczął starania o pozyskanie środków na zorganizowanie pianistycznego turnieju. Wspominał Żurawlew: „Spotkałem się z absolutnym niezrozumieniem, obojętnością, a nawet niechęcią. Opinia muzyków była jednomyślna: »Chopin jest tak wielki, że sam się obroni«. W Ministerstwie oznajmiono, że nie ma na to środków […], a w ogóle pomysł jest nierealny do wykonania”. Dopiero zmiana władzy i patronat nowo wybranego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – Ignacego Mościckiego – znacznie przyspieszyły bieg spraw.

Poziom gry okazał się tak wysoki, że jury znalazło się w prawdziwym kłopocie […]. Ogrom umiejętności pianistycznej, jaką osiągają w naszych czasach prawie dzieci […] nasuwa refleksję – co będzie dalej? Technicznie młodzież bije najlepszych pianistów starego pokolenia – ale co się stanie z tą przerażającą hiperprodukcją pianistyczną?Jarosław Iwaszkiewicz

Jurorzy I Konkursu: Witold Maliszewski, Zofia Rabcewiczowa, Zygmunt Butkiewicz, Piotr Maszyński, Zbigniew Drzewiecki, Henryk Melcer, Józef Turczyński, Adam Wyleżyński, Jerzy Żurawlew, Felicjan Szopski, Adam Sołtys, Józef Śmidowicz

Ju

LAUREACI Nagroda I: Lev Oborin (ZSRR)Nagroda II: Stanisław Szpinalski (Polska)Nagroda III: Róża Etkin (Polska)Nagroda IV: Grigory Ginzburg (ZSRR)Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków – Henryk Sztompka (Polska)

Jurorzy i uczestnicy I Konkursu (1927)

1932 / II Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 6–23 marca 1932 Miejsce: Filharmonia Warszawska, Polska Zgłoszenia: ponad 200 Uczestnicy: 89 Kraje: 18 Limit wieku: 28 lat II Konkurs Chopinowski odbył się, zgodnie z pierwotnym zamysłem organizatorów, 5 lat po pierwszej edycji. W marcu 1932 roku zjechało do Warszawy 89 pianistów z 18 państw. Konkurs cieszył się ogromnym zainteresowaniem publiczności i przyciągnął korespondentów z różnych zakątków świata. Do prac jury zaproszono wybitne osobistości muzyczne z zagranicy. Gościem honorowym był Maurice Ravel, który podczas koncertu 11 marca prowadził wykonanie swoich utworów: Koncertu fortepianowego G-dur i La valse. Podczas finału Konkursu zdarzyła się rzecz bezprecedensowa: z powodu protestu węgierskiego pianisty Imré Ungára, który nie chciał zgodzić się na przyjęcie I nagrody ex aequo z Alexandrem Uninskym, zarządzono losowanie. Niewidomemu węgierskiemu pianiście los nie sprzyjał: Ungár otrzymał II nagrodę. W czasie Konkursu przeprowadzono również plebiscyt na najlepszy i najbardziej popularny z fortepianów, na którym grali młodzi pianiści. Okazał się nim wyprodukowany w Wiedniu Bösendorfer.

Początkowy pogląd, że jurorami konkursu winni być tylko Polacy, uległ radykalnej zmianie. Okazało się bowiem, że przedstawiciele innych narodowości rozumieją i odtwarzają Chopina z takim zrozumieniem i sentymentem, na które nie stać było podówczas naszych pianistów. Innym argumentem przemawiającym za ustanowieniem międzynarodowego jury było zainteresowanie i rozgłos poza granicami kraju, co już wtedy zapowiadało kolosalny rozwój Konkursów Chopinowskich. Po naradach w gronie polskiego jury postanowiliśmy zaprosić z zagranicy […] najwybitniejszych przedstawicieli świata muzycznego. Jerzy Żurawlew

LAUREACI Nagroda I: Alexander Uninsky (reprezentant niezależny) Nagroda II: Imré Ungár (Węgry) Nagroda III: Bolesław Kon (Polska) Nagroda IV: Abram Lufer (ZSRR) Nagroda V: Lájos Kentner (Węgry) Nagroda VI: Leonid Sagalov (ZSRR) Nagroda VII: Leon Boruński (Polska) Nagroda VIII: Teodor Gutman (ZSRR) Nagroda IX: Gyula Károlyi (Węgry) Nagroda X: Kurt Engel (Austria) Nagroda XI: Emanuel Grossman (ZSRR) Nagroda XII: Josef Wagner (Niemcy) Nagroda XIII: Maryla Jonas (Polska) Nagroda XIV: Lily Herz (Węgry) Nagroda XV: Suzanne de Mayère (Belgia) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Alexander Uninsky (reprezentant niezależny)

Alexander Uninsky (reprezentant niezależny), zwycięzca II Konkursu (1932)

[…] ekipa polska nie tylko przegrała z kretesem […], ale przedstawiła z najgorszej strony polską grę fortepianową i polski styl Chopinowski. Mateusz Gliński Wyniki drugiego konkursu Chopinowskiego przynoszą […] porażkę szkoły polskiej. Juliusz Kaden-Bandrowski

Bolesław Kon (Polska), zdobywca III nagrody w II Konkursie (1932)

Imré Ungár (Węgry), zdobywca II nagrody w II Konkursie (1932)

Od lewej: Teodor Gutman (ZSRR), Leonid Sagalov (ZSRR), Abram Lufer (ZSRR), Emanuel Grossman (ZSRR), laureaci II Konkursu (1932), Filharmonia Warszawska

I tym razem Polacy ponieśli porażkę. […] Zacząłem badać przyczyny. Rozmawiałem ze zwycięską ekipą radziecką. Dowiedziałem się o ich kolosalnej pracy przygotowawczej do konkursu, o tym że po eliminacji zostali całkowicie materialnie zabezpieczeni i mieli niezliczoną ilość koncertów […]. Stwierdziłem natomiast, że nasi pianiści nie posiadali prawie żadnego stażu estradowego, ani opieki artystycznej, ani pomocy materialnej. Ze strachu mąciło im się w głowie. Jerzy Żurawlew

Jurorzy i uczestnicy II Konkursu (1932)

1937 / III Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 21 lutego–12 marca 1937 Miejsce: Filharmonia Warszawska, Polska Zgłoszenia: 250 Uczestnicy: 80 Kraje: 22 Limit wieku: 16–28 latLata 30. XX wieku to czas dynamicznego rozwoju Konkursu Chopinowskiego, który przerwał nagle wybuch wojny w 1939 roku. Konkurs stał się ważnym miejscem na światowej mapie turniejów muzycznych, przyciągając największe talenty z najdalszych zakątków globu. Przyczyniło się do tego międzynarodowe jury, w którego skład wchodziły wybitne osobistości życia muzycznego, a także wsparcie instytucji państwowych – protektorat prezydenta Ignacego Mościckiego i powołanie Komitetu Honorowego pod przewodnictwem Prezesa Rady Ministrów.W 1937 Konkurs przeprowadzony został według sprawdzonej, 2-etapowej formuły. Polskich pianistów, do tej pory najliczniej reprezentowanych, czekał jednak dodatkowy etap eliminacyjny. Ostatecznie w Konkursie wystartowało 80 uczestników z 22 państw. Pianiści mieli do dyspozycji fortepiany firm: Bechstein, Bösendorfer, Pleyel i Steinway. Sensację wzbudziły pianistki z Japonii: Miwa Kai i wyróżniona Chieko Hara. Choć nie zdobyły wysokich nagród, ich gra spotkała się z ogromnym uznaniem krytyków i publiczności. Były to pierwsze reprezentantki Kraju Kwitnącej Wiśni w historii Konkursu. Triumfowali, podobnie jak w poprzednich latach, reprezentanci ZSRR.

Obrady Jury III Konkursu (1937)

Yakov Zak (ZSRR), zwycięzca III Konkursu (1937)

LAUREACI Nagroda I: Yakov Zak (ZSRR) Nagroda II: Rosa Tamarkina (ZSRR) Nagroda III: Witold Małcużyński (Polska) Nagroda IV: Lance Dossor (Wlk. Brytania) Nagroda V: Ági Jámbor (Węgry) Nagroda VI: Edith Pitch-Axenfeld (Niemcy) Nagroda VII: Monique de la Bruchollerie (Francja) Nagroda VIII: Jan Ekier (Polska) Nagroda IX: Tatiana Goldfarb (ZSRR) Nagroda X: Olga Iliwicka (Polska) Nagroda XI: Pierre Maillard-Verger (Francja) Nagroda XII: Lélia Gousseau (Francja) Nagroda XIII: Halina Kalmanowicz (Polska) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Yakov Zak

Rosa Tamarkina (ZSRR), II nagroda w III Konkursie (1937)

Witold Małcużyński (Polska), zdobywca III nagrody w III Konkursie (1937)

1949 / IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka ChopinaDaty: 15 września–15 października 1949Miejsce: Teatr „Roma”, Warszawa, PolskaUczestnicy: 41Kraje: 13Limit wieku: 16–32 lat Pierwszy po wojnie Konkurs Chopinowski odbył się w 1949 roku, w związku z setną rocznicą śmierci Chopina ustanowiony Rokiem Chopinowskim. W jego ramach zorganizowany został nie tylko turniej pianistyczny, ale również konkursy kompozytorski i rzeźbiarski, wystawy stałe i objazdowe, liczne koncerty w kraju i za granicą. Zaczęło ukazywać się też drukiem wydanie Dzieł wszystkich Chopina pod redakcją Ignacego Jana Paderewskiego. Konkurs finansowany był ze środków rządowych, podobnie jak stypendia i obozy szkoleniowe dla polskich pianistów. Młodym muzykom zapewniono dostęp do najlepszych fortepianów, przeprowadzano próbne nagrania, a na letni kurs w Łagowie Lubuskim sprowadzono nawet Orkiestrę Filharmonii Poznańskiej, by uczestnicy kursów mogli ćwiczyć z jej akompaniamentem koncerty fortepianowe. Były to warunki, o których polscy pianiści mogli do tej pory tylko marzyć. Nad przygotowaniami czuwała Komisja Pedagogiczna przy Ministerstwie Kultury złożona z najwybitniejszych polskich profesorów. Praca zespołowa przyniosła doskonałe rezultaty: powstała silna drużyna pianistyczna, która zagarnęła całe podium (przy czym I miejsce ex aequo zajęły Polka Halina Czerny-Stefańska i Rosjanka Bella Davidovich).

Konkurs miał trzy etapy – dodano etap eliminacyjny bez udziału publiczności (przewidziany dla kandydatów, którzy nie brali udziału w eliminacjach krajowych). W I i II etapie jury obradowało za zasłoną z drewnianych żaluzji, aby nie widzieć grających. Uczestnicy występowali nie pod swoimi nazwiskami, lecz wylosowanymi wcześniej numerami. Był to eksperyment, który nie przyjął się i do którego nigdy już nie powrócono kolejnych edycjach Konkursu. Nowością w III etapie było wykonanie Koncertu w całości (do tej pory były to tylko dwie części), podniesiono też górną granicę wieku uczestników do 32 lat.Ponieważ gmach Filharmonii Warszawskiej był zniszczony, przesłuchania odbywały się w ocalałym budynku Teatru „Roma” przy ul. Nowogrodzkiej.

Grupa radzieckich jurorów i uczestników IV Konkursu (1949), lotnisko w Warszawie

Sukces ten [wysokie noty Polaków] został osiągnięty dzięki niestosowanej dotychczas nigdzie metodzie pracy zbiorowej uczestników pod kierunkiem komisji, złożonej z najwybitniejszych krajowych pedagogów. Zwłaszcza ostatni okres przed konkursem, spędzony przez pianistów (subsydiowanych cały ostatni rok przez Min. Kultury i Sztuki) w idealnych warunkach do pracy: w miejscowości Łagów, gdzie komisja szlifowała do doskonałości ich repertuar konkursowy – dał znakomite rezultaty. Z 11 biorących udział w konkursie pianistów [polskich], aż 8 zakwalifikowano do finału i wszyscy zajęli miejsca wśród pierwszych 12 nagrodzonych. Wawrzyniec Żuławski

LAUREACI Nagroda I (ex aequo): Halina Czerny-Stefańska (Polska) i Bella Davidovich (ZSRR) Nagroda II: Barbara Hesse-Bukowska (Polska) Nagroda III: Waldemar Maciszewski (Polska) Nagroda IV: Georgy Muravlov (ZSRR) Nagroda V: Władysław Kędra (Polska) Nagroda VI: Ryszard Bakst (Polska) Nagroda VII: Evgeny Malinin (ZSRR) Nagroda VIII: Zbigniew Szymonowicz (Polska) Nagroda IX: Tamara Guseva (ZSRR) Nagroda X: Viktor Merzhanov (ZSRR) Nagroda XI: Regina Smendzianka (Polska) Nagroda XII: Tadeusz Żmudziński (Polska) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Halina Czerny-Stefańska (Polska)

Rzecz jasna, iż zagadnienie [stylu chopinowskiego] sprowadza się w gruncie rzeczy do należytego odczucia polskości tej muzyki. Stąd powiedzmy sobie szczerze, największe możliwości mają Polacy, określmy szerzej: Słowianie. Przedstawiciele innych narodów błądzą nieco po omacku. Wysiłek duchowy i myślowy kierują na tory wydobywania z tej muzyki momentów, które nazywa się ogólnoludzkimi. Akcentuje się więc uczucia żalu, rozmarzenia, tęsknoty, buntu, miłości itd. Jest to rozwiązanie połowiczne. W muzyce Chopina tkwią istotnie wszystkie te uczucia, o których mowa wyżej. Z małym dodatkiem: znajduje się w niej polski żal, polskie rozmarzenie, polska tęsknota…

Bella Davidovich (ZSRR), I nagroda (ex aequo) w IV Konkursie (1949)

Halina Czerny-Stefańska (Polska), I nagroda (ex aequo) w IV Konkursie (1949)

1955 / V Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 22 lutego–21 marca 1955 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Uczestnicy: 77 Kraje: 25 Limit wieku: 16–32 lata Rok 1955 to powrót Konkursu do odbudowanego budynku Filharmonii Warszawskiej, której nadano wówczas miano Filharmonii Narodowej. Prace budowlane i wykończeniowe trwały do ostatnich chwil przed inauguracją i z tego powodu Konkurs został przesunięty z października 1954 roku na luty roku następnego, co tym razem wyjątkowo zwiększyło przerwę pomiędzy edycjami do 6 lat. Termin inauguracji związany był teraz nie z rocznicą śmierci Fryderyka Chopina, lecz z dniem jego urodzin – według ówczesnego stanu badań: 22 lutego. Konkursy będą odbywać się zimową porą jeszcze w roku 1960 i 1965, by w 1970 powrócić do terminu jesiennego. Uczestnikom V edycji poprzeczkę ustawiono wysoko. W każdym z trzech etapów pianista musiał zmierzyć się z obszernym programem. Wcześniej konieczne było przebrnięcie przez eliminacje. W Hotelu Polonia, gdzie zakwaterowani byli uczestnicy, zainstalowano 70 fortepianów do ćwiczeń. Jury, które w konkursach przedwojennych zasiadało na estradzie, przeniesione zostało w znacznie bardziej ustronne miejsce – na balkon widowni, gdzie od tej pory ulokowane jest już tradycyjnie.Konkurs był wielkim wydarzeniem muzycznym i towarzyskim – gościła na nim królowa belgijska Elżbieta, a w Warszawie i wielu innych miastach odbyło się 70 koncertów i 80 recitali. W pianistycznym turnieju zwyciężył reprezentant gospodarzy: Adam Harasiewicz triumf zapewnił sobie doskonałym występem w finale. Prowadzący do tego momentu Vladimir Ashkenazy na ostatnim etapie zaprezentował się słabiej i zajął II miejsce.

Eliminacje do V Konkursu (1955), Ministerstwo Kultury i Sztuki. Od lewej: Jan Hoffman, Stanisław Szpinalski, Zbigniew Drzewiecki, Witold Lutosławski

Adam Harasiewicz (Polska), zwycięzca V Konkursu (1955)

LAUREACI Nagroda I: Adam Harasiewicz (Polska) Nagroda II: Vladimir Ashkenazy (ZSRR) Nagroda III: Fou Ts’Ong (Chiny) Nagroda IV: Bernard Ringeissen (Francja) Nagroda V: Naum Shtarkman (ZSRR) Nagroda VI: Dmitry Paperno (ZSRR) Nagroda VII: Lidia Grychtołówna (Polska) Nagroda VIII: Andrzej Czajkowski (Polska) Nagroda IX: Dmitry Sakharow (ZSRR) Nagroda X: Kiyoko Tanaka (Japonia) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Fou Ts’Ong (Chiny)

Cztery warszawskie firmy cukiernicze – Blikle, Wróbel, Gajewski i Pomianowski współzawodniczyły w dostarczaniu słodyczy dla jury na przerwy w przesłuchaniach. Szczególnym powodzeniem cieszyły się pączki i torty od Bliklego, które pobiły wszelkie rekordy wykwintnego smaku. Ale prawdziwe rekordy bił… Artur Rubinstein zjadając po… 7-11 pączków na jedno posiedzenie. Swój zachwyt wyraził w krótkim wywiadzie telewizyjnym, kiedy powiedział, że należałoby w czasie konkursu ustanowić jeszcze jedną nagrodę dla pana Bliklego. […] powiedział to przy […] trzynastym tego dnia pączku.

Maurizio Pollini (Włochy), zwycięzca VI Konkursu (1960)

LAUREACI Nagroda I: Maurizio Pollini (Włochy) Nagroda II: Irina Zaritskaya (ZSRR) Nagroda III: Tania Achot-Haroutounian (Iran) Nagroda IV: Li Min-Czan (Chiny) Nagroda V: Zinaida Ignatieva (ZSRR) Nagroda VI: Valery Kastelsky (ZSRR) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Irina Zaritskaya (ZSRR) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Irina Zaritskaya (ZSRR)

1965 / VII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 22 lutego–13 marca 1965 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 109 Uczestnicy: 76 Kraje: 30 Limit wieku: 17–30 latKoncert muzyki współczesnej jako inauguracja Konkursu Chopinowskiego? Tak było w 1965 roku. Zabrzmiały utwory polskich kompozytorów: Kazimierza Serockiego, Witolda Szalonka, Tadeusza Bairda i Karola Szymanowskiego. Bardzo wysoki poziom reprezentowany przez pianistów, ale również wprowadzenie dodatkowego – czwartego – etapu (od tego czasu cztery rundy stały się normą) sprawiły, że VII Konkurs określany bywa mianem „Wielkiego”. W pamięci uczestników pozostał też zapewne ze względu na szalejącą w Warszawie grypę, która zbierała żniwo zarówno wśród młodych kompetytorów, jak i jurorów.

Nagrodzonych i wyróżnionych zostało czworo pianistów z Ameryki Łacińskiej. Był to też wielki sukces nowojorskiej profesor Rosiny Lhévinne, której aż pięcioro uczniów znalazło się w gronie nagrodzonych i laureatów. Triumfowała Martha Argerich – „czarna pantera fortepianu”. Jej tempa określano jako rakietowe, a sposób gry przyrównywano do interpretacji legendarnego Vladimira Horovitza.

Europa tym razem nie triumfowała nazwiskami laureatów, ale w gruncie rzeczy zwycięzcą Konkursu została europejska szkoła pianistyczna. Lucjan Kydryński

Martha Argerich (Argentyna), I nagroda w VII Konkursie (1965)

LAUREACI Nagroda I: Martha Argerich (Argentyna) Nagroda II: Arthur Moreira Lima (Brazylia) Nagroda III: Marta Sosińska (Polska) Nagroda IV: Hiroko Nakamura (Japonia) Nagroda V: Edward Auer (Stany Zjednoczone) Nagroda VI: Elżbieta Głąbówna (Polska) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Martha Argerich (Argentyna) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Marta Sosińska (Polska)

1970 / VIII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 7–25 października 1970 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 123 Uczestnicy: 80 Kraje: 28 Limit wieku: 17–30 lat Zakwaterowanie: jurorzy – Hotel Europejski, uczestnicy – Dom Chłopa.Bardzo wysoki poziom reprezentowany przez pianistów, ale również wprowadzenie dodatkowego – czwartego – etapu (od tego czasu cztery rundy stały się normą) sprawiły, że VII Konkurs określany bywa mianem „Wielkiego”. W pamięci uczestników pozostał też zapewne ze względu na szalejącą w Warszawie grypę, która zbierała żniwo zarówno wśród młodych kompetytorów, jak i jurorów. „Okazało się […], że w lutym panuje u nas klimat zbyt różny od aury w wielu innych krajach kuli ziemskiej, skutkiem czego egzotyczni zwłaszcza kandydaci przeziębiali się po przybyciu do Warszawy. Jesienią natomiast klimat bliższy jest światowej średniej” – pisał w 1970 roku Jerzy Waldorff o pomyśle przeniesienia terminu Konkursu na październik. Doświadczenia roku 1965 jednoznacznie pokazały, że Konkurs nie powinien być olimpiadą zimową, lecz co najwyżej wczesnojesienną. VIII Konkurs to triumf szkoły amerykańskiej: zwycięstwo Garricka Ohlssona, IV nagroda Eugene’a Indjica i wyróżnienie dla Emanuela Axa. To też historyczny sukces pianistyki japońskiej: II miejsce Mitsuko Uchidy i wyróżnienie Ikuko Endo.

Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się Warszawskie Koncerty Chopinowskie w sali Teatru Rozrywki na Powiślu (dzielnica ciągnąca się wzdłuż Wisły, sąsiadująca ze Śródmieściem). Występowali tam uczestnicy Konkursu, prezentując zazwyczaj program wykonywany poprzedniego dnia podczas przesłuchań w Filharmonii Narodowej. Podczas 20 koncertów zagrali niemal wszyscy pianiści biorący udział w muzycznym turnieju. Konkurs okazał się fenomenem – ulica żyła nim, przeżywano sukcesy i porażki swoich faworytów, emocje często sięgały zenitu! Relacjonuje Waldorff: „W tych dniach całe miasto mówi tylko o grze na fortepianie i każdy taksówkarz zna się najlepiej na tym, jak trzeba wykonać finał Sonaty b-moll, w tramwajach i autobusach ludzie skaczą sobie do oczu w walce o swoich faworytów do nagród. Przed gmachem Filharmonii tłumy tych, co nie dostali się do środka. Czasem trzeba wzywać na pomoc milicję, ale nie zawsze to pomaga!”.

Zbigniew Szymonowicz, sekretarz jury VIII Konkursu (1970), wrzuca kopertę do urny z głosami jurorów

Janusz Olejniczak (Polska), VI nagroda w VIII Konkursie (1970)

Amerykanie prezentują Chopina »zdrowego«, Rosjanie – »chorego i cierpiącego«, Polacy zaś próbują znaleźć w chopinow.skim zapisie trzecią możliwość. Ludwik Erhardt Czy ulec fascynacji grą pianistów amerykańskich, czy leczyć się z niej jak z niebezpiecznej choroby? Czy typ amerykańskiej mentalności i wrażliwości może wzbogacić nasze wyobrażenia o interpretacji Chopina? I czy w ogóle należy zadawać takie pytania? […]. Amerykanie wybrali fetysza wyobraźni...

LAUREACI Nagroda I: Garrick Ohlsson (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda II: Mitsuko Uchida (Japonia) Nagroda III: Piotr Paleczny (Polska) Nagroda IV: Eugen Indjic (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda V: Natalia Gavrilova (ZSRR) Nagroda VI: Janusz Olejniczak (Polska) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Garrick Ohlsson (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Piotr Paleczny (Polska)

1975 / IX Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 7–28 października 1975 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 128 Uczestnicy: 84 Kraje: 22 Limit wieku: 17–30 lat20 lat musieli czekać gospodarze Konkursu Chopinowskiego na swojego kolejnego zwycięzcę. Szczęśliwa okazała się IX edycja w 1975 roku. Krystian Zimerman, uczeń prof. Andrzeja Jasińskiego, zapisał się w historii Konkursu jako najmłodszy zdobywca I nagrody i laureat nagród: za najlepsze wykonanie mazurków i interpretację poloneza. Był też niekwestionowanym idolem publiczności. Do gry powrócili pianiści radzieccy, plasując się na kolejnych trzech miejscach (II – Dina Joffe, III – Tatiana Fiedkina, IV – Pavel Gililov).W latach 70. utrwaliła się tradycja wykonywania w rocznicę śmierci Fryderyka Chopina – 17 października – Requiem Mozarta. Utwór zabrzmiał w czasie uroczystości pogrzebowych kompozytora w kościele św. Magdaleny w Paryżu w 1849 roku – w Warszawie miejscem dorocznego koncertu jest kościół św. Krzyża, gdzie spoczywa serce Chopina. Kolejną nowością stało się wręczanie laureatom trzech pierwszych miejsc medali: złotego, srebrnego i brązowego. Medale według projektu Józefa Markiewicza zostały wybite przez Mennicę Państwową.

Jurorzy IX Konkursu (1975) podczas obrad

Konkurs ten przejdzie do kronik naszego życia muzycznego jako wydarzenie szczególnie pamiętne. Po raz pierwszy od 20 lat, polski pianista nie tylko zyskał tytuł laureata głównej nagrody, ale również zdobył zaszczytne premie specjalne: nagrodę TiFC za najlepszą interpretację poloneza i Polskiego Radia – za mazurki. 18-letni Polak jest […] najmłodszym triumfatorem w liczących blisko pół wieku dziejach imprezy. „Dziennik Ludowy”

Krystian Zimerman (Polska), I nagroda w IX Konkursie (1975)

LAUREACI Nagroda I: Krystian Zimerman (Polska) Nagroda II: Dina Yoffe (ZSRR) Nagroda III: Tatiana Fedkina (ZSRR) Nagroda IV: Pavel Gililov (ZSRR) Nagroda V: Dean Kramer (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda VI: Diana Kacso (Brazylia) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Krystian Zimerman (Polska) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Krystian Zimerman (Polska) Krystian Zimerman (Polska) i Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Jerzego Maksymiuka, przesłuchania finałowe IX Konkursu (1975), Filharmonia Narodowa

1980 / X Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 2–19 października 1980 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 212 Uczestnicy: 149 Kraje: 36 Limit wieku: 17–30 lat W dobie historycznych przemian politycznych zachodzących w Polsce w 1980 roku Konkurs Chopinowski dawał Polakom rzadką szansę na oderwanie się od pełnej trosk rzeczywistości. Jubileuszowy X Konkurs cieszył się ogromnym zainteresowaniem: wzięła w nim udział rekordowa liczba 149 pianistów z 36 krajów. Najliczniej reprezentowane były Japonia i Stany Zjednoczone. Ze Związku Radzieckiego przybyło tym razem tylko trzech pianistów. Zaledwie jeden artysta reprezentował Wietnam – i to właśnie on sięgnął po najwyższe laury. Dang Thai Son – gdyż o nim mowa – otrzymał również nagrody za najlepsze wykonanie mazurków (ex aequo z Ewą Pobłocką), poloneza (wespół z Tatianą Shebanovą) i koncertu (również z Shebanovą). Warto podkreślić, że w finale Dang Thai Son grał z orkiestrą po raz pierwszy w życiu. Rosjanie również postawili na jakość: Tatiana Shebanova zajęła drugie miejsce, Irina Petrova była natomiast szósta. Głośnym echem odbiły się w świecie poważne tarcia w gronie jury. Po I etapie opuścił jury Louis Kentner, zbulwersowany, że żaden z jego uczniów nie zakwalifikował się do następnej rundy, po III etapie natomiast, nie mogąc pogodzić się z werdyktem eliminującym z występu w finale Ivo Pogorelicia, prace jury porzuciła Martha Argerich. Zaraz po rozpoczęciu konkursu – 4 października – zmarł pomysłodawca i wielokrotny członek jury Konkursu Jerzy Żurawlew. Jurorzy wspólnie oddali hołd profesorowi w zamku Ostrogskich, gdzie wystawiona została trumna.

Jurorzy X Konkursu (1980), Filharmonia Narodowa

LAUREACINagroda I: Dang Thai Son (Wietnam)Nagroda II: Tatiana Shebanova (ZSRR) Nagroda III: Arutyan Papazyan (ZSRR) Nagroda IV: nie przyznano Nagroda V (ex aequo): Akiko Ebi (Japonia), Ewa Pobłocka (Polska) Nagroda VI: Erik Berchot (Francja), Irina Petrova (ZSRR) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Dang Thai Son (Wietnam) i Ewa Pobłocka (Polska) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Dang Thai Son (Wietnam) i Tatiana Shebanova (ZSRR) Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: Dang Thai Son (Wietnam) i Tatiana Shebanova (ZSRR) Wiktor Weinbaum, dyrektor X Konkursu (1980) podczas ogłaszania wyników

Dang Thai Son (Wietnam), I nagroda w X Konkursie (1980)

Co do konkursu – myślę, że jego ogólny poziom był rzeczywiście wysoki, ale prawdziwych artystów pojawiło się nie tak wielu. W tym kryje się pewnego rodzaju niebezpieczeństwo: coraz więcej zdolnych młodych ludzi w różnych częściach świata gra bardzo dobrze na fortepianie – tyle, że częstokroć bardzo niewiele z tego wynika. Nikita Magaloff, wiceprzewodniczący X Konkursu (1980) Laureaci X Konkursu (1980). Od lewej: Tatiana Shebanova (ZSRR), Arutyan Papazyan (ZSRR), Dang Thai Son (Wietnam), Ewa Pobłocka (Polska), Erik Berchot (Francja), Akiko Ebi (Japonia), Irina Petrova (ZSRR)

1985 / XI Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 1–20 października 1985 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 191 Uczestnicy: 124 Kraje: 32 Limit wieku: 17–28 latRok 1985 to debiut w Konkursie Chopinowskim marek Yamaha i Kawai. Uczestnicy XI Konkursu mogli wybierać spośród aż pięciu instrumentów. Wśród sędziów nie obyło się bez kontrowersji: Fou Ts’Ong, zdobywca III nagrody w Konkursie w 1955 roku, nie zaakceptował wyniku przyznającego zwycięstwo Stanisławowi Buninowi i na znak protestu nie przybył na ostatnie obrady jury i nie podpisał werdyktu. Bunin swoją nagrodę przekazał „młodym pokoleniom chopinowskich adeptów”. Ministerstwo Kultury i Sztuki, zgodnie z wolą darczyńcy, zasiliło wygraną Fundusz Rozwoju Kultury. Z XI Konkursem związane jest też zorganizowanie przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina I Międzynarodowego Konkursu Płytowego „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin”.

LAUREACI Nagroda I: Stanislav Bunin (ZSRR) Nagroda II: Marc Laforêt (Francja) Nagroda III: Krzysztof Jabłoński (Polska) Nagroda IV: Michie Koyama (Japonia) Nagroda V: Jean-Marc Luisada (Francja) Nagroda VI: Tatiana Pikayzen (ZSRR) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Marc Laforêt (Francja) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Stanislav Bunin (ZSRR) Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: Stanislav Bunin (ZSRR)

Stanislav Bunin (ZSRR), I nagroda w XI Konkursie (1985)

1990 / XII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 1–20 października 1990 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 220 Uczestnicy: 110 Kraje: 28 Limit wieku: 17–28 latNajwiększym zaskoczeniem XII Konkursu Chopinowskiego okazał się brak zwycięzcy, a II nagrodę przyznano Kevinowi Kennerowi, który w Konkursie uczestniczył po raz drugi (w 1980 roku otrzymał wyróżnienie). Kennera nagrodzono również za najlepsze wykonanie poloneza (równolegle z Wojciechem Świtałą), po raz pierwszy w historii nikt jednak nie otrzymał nagrody za wykonanie mazurków. W stworzeniu przekonujących interpretacji najwyraźniej nie pomógł pianistom nawet niespotykany dotąd wybór spośród aż siedmiu fortepianów. Janusz Ekiert wspomina: „XII Konkurs minął bez demonstracji wielkiego zachwytu, bez wielkich kontrowersji. Młodzież nie wybrała swego idola, faworyci nie rozpalali wyobraźni. W filharmonii trudno było dostrzec błyszczące gorączkowo oczy, zapamiętane z poprzednich konkursów. Nikt z publiczności nie mdlał z wrażenia, chyba że sam pianista”. Konkurs zaszczyciły dwie koronowane głowy: królowa belgijska Fabiola i królowa Hiszpanii Zofia, która dokonała otwarcia wystawy „Podróż romantyczna Fryderyka Chopina i George Sand na Majorkę”. Kevin Kenner (II nagroda, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) i Kazimierz Kord, przesłuchania finałowe XII Konkursu (1990), Filharmonia Narodowa

Zdecydowana większość [jurorów] uznała, że nie bardzo jest komu go [złoty medal] dać. Jeśli oczywiście chciało się utrzymać prestiż imprezy i poprzeczkę na dotychczasowym poziomie, jaki ustalili poprzedni zwycięzcy: Zimerman, Pollini, Argerich. A podobnego wirtuoza zabrakło w tegorocznym konkursie. Z podobnych powodów nie przyznaliśmy nagród za wykonanie mazurka, sonaty i koncertu. Nie chodzi więc o wskazanie wykonań najlepszych spośród średnich, lecz historycznych spośród rewelacyjnych…

LAUREACI Nagroda I: nie przyznano Nagroda II: Kevin Kenner (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda III: Yukio Yokoyama (Japonia) Nagroda IV (ex aequo): Corrado Rollero (Włochy), Margarita Shevchenko (Rosja) Nagroda V (ex aequo): Anna Malikova (Rosja), Takako Takahashi (Japonia) Nagroda VI: Caroline Sageman (Francja) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: nie przyznano Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Kevin Kenner (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) i Wojciech Świtała (Polska) Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: nie przyznano Dyrektor Konkursu Bogumił Pałasz ogłasza wyniki XII Konkursu (1990)

Wojciech Świtała (przerwany udział, nagroda za najlepsze wykonanie poloneza, Polska) i Józef Stompel, zamek Ostrogskich, Warszawa 1990

1995 / XIII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 1–21 października 1995 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 257 Uczestnicy: 130 Kraje: 32 Limit wieku: 18–30 latPodczas XIII Konkursu Chopinowskiego rozszerzono programu etapu finałowego o dodatkowy utwór z orkiestrą. Pianiści – poza Koncertem – mieli wykonać: Wariacje na temat arii „Là ci darem la mano” Mozarta, Fantazję na tematy polskie lub Rondo à la Krakowiak. W roku 1995 po raz pierwszy pojawił się też w regulaminie zapis o konieczności załączenia do zgłoszenia kasety wideo z nagraniem 30 minut swoich interpretacji chopinowskich. Jury, podobnie jak pięć lat wcześniej, nie znalazło artysty, który zasługiwałby na Grand Prix. II nagrodę przyznano ex aequo francuskiemu pianiście Philippe’owi Giusiano i ulubieńcowi publiczności Alexeiowi Sultanovi. Widzący siebie w roli faworyta rosyjski pianista okazywał duże niezadowolenie z werdyktu – zbojkotował koncert laureatów, ostatecznie zdecydował się jednak wystąpić w jego powtórzeniu. Pierwszy raz w historii Konkursu nie przyznano żadnej z trzech nagród specjalnych (za najlepsze wykonanie mazurków, poloneza i koncertu).

LAUREACI Nagroda I: nie przyznano Nagroda II (ex aequo): Philippe Giusiano (Francja), Alexei Sultanov (Rosja) Nagroda III: Gabriela Montero (Stany Zjednoczone Ameryki Północnej) Nagroda IV: Rem Urasin (Rosja) Nagroda V: Rika Miyatani (Japonia) Nagroda VI: Magdalena Lisak (Polska) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: nie przyznano Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: nie przyznano Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: nie przyznano Profesor Jan Ekier, przewodniczący jury XIII Konkursu (1995)

2000 / XIV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 4–22 października 2000 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 240 Uczestnicy: 94 Kraje: 25 Limit wieku: 17–28 lat2000 / XIV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 4–22 października 2000 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Zgłoszenia: 240 Uczestnicy: 94 Kraje: 25 Limit wieku: 17–28 lat W XIV Konkursie Chopinowskim wystartowało wielu utalentowanych pianistów z Dalekiego Wschodu. Trudno jednak powiedzieć, że kalendarzowy przełom wieku XX i XXI przyniósł Konkursowi oczekiwany przełom artystyczny. Nie odnaleziono pianisty, który odczytałby zawarty w mazurkach idiom polski, nie było uczestnika, który oczarowałby stylem brillant wykonanego przez siebie koncertu. Nagrodę za poloneza otrzymało dwoje reprezentantów Chin: laureatka IV nagrody Sa Chen i zwycięzca Konkursu Yundi Li. Jury skłonne było po raz kolejny nie wskazywać zdobywcy pierwszej nagrody. Obawiano się jednak, że pojawią się oskarżenia o obniżanie rangi Konkursu. Po raz kolejny okazało się, że powrót na Konkurs może zakończyć się sukcesem. Argentynka Ingrid Filter – zdobywczyni II nagrody – pięć lat wcześniej nie przeszła nawet do III etapu. Sympatię publiczności zaskarbiła sobie rumuńska pianistka Mihaela Ursuleasa. Jej nieprzeciętną osobowość doceniło też jury, przyznając artystce wyróżnienie. Nagła śmierć pianistki w 2012 roku przerwała jej doskonale rozwijającą się karierę.

Yundi Li (Chiny), zwycięzca w XIV Konkursie (2000)

LAUREACI Nagroda I: Yundi Li (Chiny) Nagroda II: Ingrid Fliter (Argentyna) Nagroda III: Alexander Kobrin (Rosja) Nagroda IV: Sa Chen (Chiny) Nagroda V: Alberto Nosè (Włochy) Nagroda VI: Mika Sato (Japonia) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: nie przyznano Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina i Miasta Stołecznego Warszawy za najlepsze wykonanie poloneza: Sa Chen (Chiny) i Yundi Li (Chiny) Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: nie przyznano

2005 / XV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 2–24 października 2005Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Eliminacje: Zgłoszenia: 327 Uczestnicy: 257 Kraje: 35 Konkurs:Uczestnicy: 80 Kraje: 19 Limit wieku: 17–28 latsię karierę.Rafał Blechacz – z tym nazwiskiem wiążą się niezapomniane emocje XV Konkursu Chopinowskiego. Polski artysta stał się najbardziej utytułowanym pianistą w historii Konkursu, zdobywając nie tylko I nagrodę, ale też wszystkie nagrody specjalne (za najlepsze wykonanie mazurków, poloneza i koncertu), ponadto nagrodę ufundowaną przez Krystiana Zimermana za najlepsze wykonanie sonaty i nagrodę publiczności. W finale, gdy jeszcze wybrzmiewały ostatnie akordy Koncertu fortepianowego e-moll w wykonaniu Rafała Blechacza, na widowni wybuchła euforia. Kończąca całość orkiestra przestała być słyszalna! Werdykt był łatwy do przewidzenia. W regulaminie XV Konkursu pojawiło się kilka istotnych zmian: właściwy turniej poprzedzono etapem eliminacyjnym, gdyż selekcja uczestników wyłącznie na podstawie nagrania wideo okazała się zdaniem organizatorów nie w pełni miarodajna. Konkurs podzielono na trzy etapy. Uproszczono system ocen jury: zamiast oceny w punktowej skali od 1 do 25 wprowadzono głosowanie „tak” albo „nie”. Dodatkowa skala punktowa od 1 do 100 była pomocnicza. Oceny wszystkich sędziów pozostały tajne. Konkurs po raz pierwszy był w całości transmitowany w radiu, polskiej telewizji i w Internecie.

LAUREACI Nagroda I: Rafał Blechacz (Polska) Nagroda II: nie przyznano Nagroda III (ex aequo): Dong Hyek Lim (Korea Południowa), Dong Min Lim (Korea Południowa) Nagroda IV (ex aequo): Shohei Sekimoto (Japonia), Takashi Yamamoto (Japonia) Nagroda V: nie przyznano Nagroda VI: Ka Ling Colleen Lee (Chiny, Hongkong) Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Rafał Blechacz (Polska). Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Rafał Blechacz (Polska). Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: Rafał Blechacz (Polska). Rafał Blechacz (Polska), zwycięzca XV Konkursu (2000)

2010 / XVI Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Daty: 30 września–23 października 2010 Miejsce: Filharmonia Narodowa, Warszawa, Polska Eliminacje: Zgłoszenia: 353 Uczestnicy: 182 Kraje: 34 Konkurs: Uczestnicy: 78 Kraje: 22 Limit wieku: 17–30 latRok 2010 był rokiem wielkiego jubileuszu 200. urodzin Fryderyka Chopina. W związku z rocznicą Chopin zaczął pojawiać się wszędzie i we wszelkich wydaniach (i przebraniach): od najbardziej autentycznych (Chopin na instrumentach z epoki) aż po wpisujące się w nurt kultury popularnej (Chopin w bluzie dresowej i ze słuchawkami na uszach). Po raz pierwszy Konkurs zorganizował Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. Powrócono do formuły 4-etapowej, na liście utworów III etapu pojawiła się Sonata c-moll op. 4 (możliwy był zatem wybór ze wszystkich trzech sonat solowych). Wśród dostępnych fortepianów pojawił się włoski instrument marki Fazioli. Istotną nowością była jawność oceny jury. W 2010 pojawiło się wiele (nieodłącznie związanych z Konkursem) sporów i dyskusji. Austriacki pianista Ingolf Wunder, pomimo iż w 2005 roku odpadł w II etapie, od początku XVI Konkursu zaliczany był do grona faworytów i cieszył się sympatią publiczności. Jako drugi nagrodą musiał podzielić się z Lukasem Geniušasem. I miejsce jury przyznało rosyjskiej pianistce Yuliannie Avdeevej – czwartej kobiecie-zwyciężczyni w historii Konkursu. Konkurs można było śledzić od pierwszego do finałowego etapu dzięki równoległym transmisjom: radiowej, telewizyjnej i internetowej, dzięki której transmisja audio-wizualna dostępna była pierwszy raz poza granicami Polski.

LAUREACI Nagroda I: Yulianna Avdeeva (Rosja) Nagroda II (ex aequo): Lukas Geniušas (Rosja/Litwa), Ingolf Wunder (Austria) Nagroda III: Daniil Trifonov (Rosja) Nagroda IV: Evgeni Bozhanov (Bułgaria) Nagroda V: François Dumont (Francja) Nagroda VI: nie przyznano Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Daniil Trifonov (Rosja) Nagroda Rektora Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie Poloneza-Fantazji As-dur: Ingolf Wunder (Austria) Nagroda Filharmonii Narodowej za najlepsze wykonanie koncertu: Ingolf Wunder (Austria) Nagroda Towarzystwa im. Fryderyka Chopina za najlepsze wykonanie poloneza: Lukas Geniušas (Rosja/Litwa) Nagroda ufundowana przez Krystiana Zimermana za najlepsze wykonanie sonaty: Yulianna Avdeeva (Rosja) Yulianna Avdeeva (Rosja) z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Antoniego Wita

Rafał Blechacz (edycja XV)

Krystian Zimerman (edycja IX)

Adam Harasiewicz (edycja V)

Halina Czerny – Stefańska (edycja IV)

Polacy, którzy zostali laureatami Konkursu Chopinowskiego0

Materiały do prezentacji zaczerpnięte z internetu

JULIA DYRDA KL. 7B

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!