Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Przeczytaj także Ochrona środowiska Nadziewa swoje ofiary na pal. To srokosz – mały, uroczy i niezwykle brutalny ptak Srokosz – malutki ptak, który wielkością dorównuje kosowi (mierzy ok. 25 cm), a przy tym niezwykle brutalny. Swoje ofiary nadziewa… na pal. Ochrona środowiska PKE OM apeluje: Transport w UE emituje tyle, co Niemcy i Holandia razem wzięte. To musi się zmienić Emisje z transportu w UE już dziś wynoszą ponad 1000 Mt ekwiwalentu CO2 (CO2e), co odpowiada łącznym emisjom Niemiec i Holandii – alarmuje Polski Klub Ekologiczny Okręg Mazowiecki. Organizacja alarmuje, że w 2030 roku cały sektor transportu będzie odpowiadał za prawie połowę emisji w Europie, chyba że zaostrzeniu ulegnie polityka redukcji emisji z transportu. Populacjom rudej wiewiórki pospolitej w niektórych europejskich krajach zagraża inwazyjny kuzyn pochodzący z Ameryki Północnej – wiewiórka szara. Przenosi pasożyty, które obniżają aktywność rodzimych gryzoni. Reklama Wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) z powodzeniem zadomowiła się w Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Jej liczebność stale rośnie, co z kolei ma negatywny wpływ na populację europejskiej wiewiórki pospolitej (Sciurus vulgaris). Mniejsza aktywność i stres wiewiórek pospolitych Zespół naukowców z uniwersytetów we Włoszech i Belgii odkrył czynnik, który pomaga inwazyjnym wiewiórkom szarym „zwalczać” rodzime gryzonie. To pasożytujący w jej jelitach Strongyloides robustus, należący do nicieni. Rude wiewiórki, które zarażą się nim, są mniej aktywne. W dodatku inne, niedawno przeprowadzone badania wykazały, że obecność szarych wiewiórek powoduje u nich wzrost stężenia hormonów stresu (glikokortykoidów). Połączenie obu niekorzystnych czynników może pogarszać rozwój i reprodukcję wiewiórek rudych, a nawet zagraża ich życiu. Długofalowym efektem może być wymarcie całej populacji. Wiewiórka szara została sprowadzona do Europy z Ameryki Północnej pod koniec XIX wieku. Gatunek w przeciwieństwie do wiewiórki rodzimej wyrządza szkody w drzewostanie, gdyż przy niedoborze pokarmu podgryza u drzew korę i głębiej położone tkanki. To z kolei osłabia rośliny, otwiera furtkę patogenom i szkodnikom. Badania opublikowano w „Journal of Animal Ecology”. Źródło: naukawpolsce.pap.pl Artykuł stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują swiatoze.pl. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji.