Prezentacją sanktuarium MBF na Krzeptówkach otwieramy stały cykl wędrówek. Na drodze spotykać będziemy różne miejsca kultu Matki Bożej – znane sanktuaria i zapomniane czasem przydrożne kapliczki. Czekamy również na listy i propozycje czytelników „Różańca”, (red.)
Sanktuarium na Krzeptówkach jest jednym z najstarszych ośrodków kultu fatimskiego w Polsce. Jego początki sięgają lat 50., kiedy to polscy pallotyni przybyli pod Giewont w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca dla pallotyńskiego domu w Zakopanem. Początkowo miało to być na Toporowej Cyhrli, ostatecznie jednak wybór padł na Krzeptówki.
Budowę kaplicy pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi rozpoczął w 1951 r. ks. Ignacy Cieślak SAC, jej poświęcenia dokonał ówczesny metropolita krakowski abp Eugeniusz Baziak. Od samego początku było to miejsce szczególnego kultu Pani Fatimskiej, w którym odprawiano „nabożeństwa fatimskie”, prowadzono procesje różańcowe i obchodzono pierwsze soboty miesiąca
Trzeba pamiętać, że były to czasy bardzo trudne dla Kościoła w Polsce, a treść orędzia fatimskiego traktowano jako rzecz „uderzającą w przyjaźń polsko-radziecką” — zatem wszystko, co związane było z Fatimą, było zakazane. Ponieważ nie było możliwości sprowadzenia figury Matki Bożej Fatimskiej, jej kult związany był z obrazem.
W 1961 r. biskup z Leiria – Fatimy przydał Prymasowi Tysiąclecia dwie figury Matki Bożej Fatimskiej z prośbą, aby wędrowały one po Polsce tak, jak wędrują po całym świecie. Kardynał Wyszyński ze względów politycznych nie mógł spełnić tej prośby i w tych okolicznościach przekazał statuę Matki Bożej Fatimskiej do kaplicy Księży Pallotynów w Zakopanem. Miało to miejsce 6 października 1961 r. W kilka dni później statua została poświęcona przez biskupa krakowskiego, Karola Wojtyłę.
Przez następne dwadzieścia lat figura peregrynowała po całej Polsce nawiedzając liczne diecezje i parafie, ewangelizując polskie rodziny. Od pięciu lat figura niesiona była wielokrotnie drogami skalnego Podhala w uroczystych fatimskich procesjach, nawiedzając kościoły dekanatu zakopiańskiego.
Wymowny jest fakt uroczystej koronacji statuy dokonany przez Ojca Świętego Jana Pawła II na Placu św. Piotra w Rzymie w dniu 21 października 1987 r.
Tego samego roku, w którym miała miejsce koronacja, pallotyni otrzymali pozwolenie na budowę nowego kościoła, który miał stanowić votum wdzięczności za cudownie ocalone życie Jana Pawła II w zamachu 13 maja 1981 r. Akt erekcyjny został podpisany 13 maja 1988 r., a kamień węgielny w tej świątyni, to kamień z grobu św. Piotra w Rzymie i kamień z miejsca pierwszego objawienia Matki Bożej w Fatimie.
Kościół zbudowano w niecałe cztery lata. Budowniczym kościoła jest zakopiański architekt Stanisław Tylka, a wnętrze jest wspólnym dziełem talentów góralskich rzemieślników i kustosza sanktuarium ks. Mirosława Drozdka SAC.
Jest to bodaj najpiękniejszy obiekt sakralny, który powstał w Polsce w ostatnich latach, a jego architektura i wystrój są owocem głębokiego zamysłu religijnego.
W tym roku tylko do końca sierpnia sanktuarium nawiedziło ponad tysiąc grup pielgrzymkowych i blisko siedmiuset kapłanów i biskupów z Polski i świata odprawiając tu Mszę św.
Szczególną formą apostolstwa tego sanktuarium są Kongresy Fatimskie.
W sierpniu tego roku odbył się już kolejny szósty, tym razem poświęcony fatimskiemu apostolatowi rodzin. Jego uczestnik o. Robert Fox z USA podczas swej poprzedniej wizyty w sanktuarium, w 1993 r. zwrócił uwagę na jeszcze jeden wymiar apostolstwa tego sanktuarium – „pełni ono rolę pomostu między Fatimą, Rosją i Słowacją”. Promieniuje także na Ukrainę i Białoruś. Zapewne przyjdzie taki czas, w którym ta ostatnia misja zostanie ukazana w pełnej jej prawdzie.
Artykuł pochodzi z miesięcznika Różaniec 10/1995
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Królowa
Andrzej Łukasiak
Celem tej książki jest uzmysłowienie opieki, jaką Matka Boża nieprzerwanie sprawuje nad narodem polskim od chwili przyjęcia chrztu przez Mieszka I do dziś. Każde wydarzenie, każdy zakręt historii Rzeczpospolitej w taki lub inny sposób noszą znamiona troski Królowej Polski. W książce chcę przedstawić chronologicznie wybrane zdarzenia z dziejów naszego narodu i państwa, przytaczając – bardziej i mniej znane – fakty historyczne oraz ukazując na ich tle opiekę Królowej. Myślę, że Czytelnicy zasługują na takie minikompendium wiedzy o dziejach swojego narodu i jego Opiekunki.
