pobłogosławić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

pobłogosławić (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. błogosławić)

(1.1) rel. udzielić błogosławieństwa
(1.2) przest. udzielić łaski, obdarzyć czymś
(1.3) pot. zaaprobować, dać placet
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Ojciec Święty pobłogosławił przybyłych pielgrzymów.
(1.2) Jahwe pobłogosławił swój lud pokojem.
(1.3) Dyrektor pobłogosławił nasz projekt.
składnia:
(1) pobłogosławić + B.nie pobłogosławić + D.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błogosławiony mos, pobłogosławienie n, błogosławienie n, błogosławiona ż
czas. błogosławić ndk.
przym. błogosławiony
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. po- + błogosławić
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: błogosławić
źródła: