narzeczeństwo
narzeczeństwo (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, liczba mnoga
- (2.1) para zaręczonych
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik narzeczeństwo dopełniacz narzeczeństwa celownik narzeczeństwu biernik narzeczeństwo narzędnik narzeczeństwem miejscownik narzeczeństwie wołacz narzeczeństwo - (2.1) [1]
przypadek liczba mnoga mianownik narzeczeństwo dopełniacz narzeczeństwa celownik narzeczeństwu biernik narzeczeństwa narzędnik narzeczeństwem miejscownik narzeczeństwu wołacz narzeczeństwo
- przykłady:
- (1.1) Wydaje się, że etap narzeczeństwa nastaje tak po prostu, znienacka. Nikt z badanych nie wspominał o decyzji poprzedzonej głębokimi przemyśleniami, czy to na pewno ten jedyny/ta jedyna[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. narzeczony m, narzeczona ż
- przym. narzeczeński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- włoski: (1.1) fidanzamento m; (2.1) promessi sposi m lm
- źródła:
- ↑
Hasło „narzeczeństwo” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Paula Ściblak, Od wspólnej pracy do wzajemnego rozumienia się. Powody zawierania małżeństw [w:] Od obyczaju do mody: Przemiany życia codziennego pod redakcją Joanny Zalewskiej i Marty Cobel-Tokarskiej, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2014, ISBN 978-83-62828-91-3, s. 52.
