Komorna

wieś w województwie świętokrzyskim

Komornawieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Obrazów[4].

Komorna
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

sandomierski

Gmina

Obrazów

Liczba ludności (2022)

299[2]

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

27-641[3]

Tablice rejestracyjne

TSA

SIMC

0800798

Położenie na mapie gminy Obrazów
Mapa konturowa gminy Obrazów, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Komorna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Komorna”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Komorna”
Położenie na mapie powiatu sandomierskiego
Mapa konturowa powiatu sandomierskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Komorna”
Ziemia50°43′19″N 21°36′14″E/50,721944 21,603889[1]

Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego[5]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Położenie edytuj

Wieś położona jest między Rożkami a Kleczanowem, przy drodze krajowej nr 77 z Lipnika do Przemyśla, od której prowadzą tu dwie drogi, jedna z nich wąwozem lessowym w stronę dawnej szkoły.

Części wsi edytuj

Integralne części wsi Komorna[6][7]
SIMC Nazwa Rodzaj
0800806 Przyłogi część wsi
0800812 Wincentów część wsi

Historia edytuj

Komorna w wieku XIX, wieś i folwark w powiecie sandomierskim, gminie i parafii Obrazów, odległa od Sandomierza 13 wiorst.
W roku 1883 domów 26, mieszkańców 179.[8]

W XV w. własność Jana Tułkowakiego herbu Topór (Długosz L.B. t.II, s.352)[8].

Folwark Komorna z attynencją Zagrody, od rzeki Wisły wiorst 11, posiadał rozległość mórg 594, na co składały się: grunta orne i ogrody mórg 365, łąk mórg 24, pastwisk mórg 74, lasu mórg 62, nieużytki i place mórg 26. Budynków z drzewa 14, płodozmian 6. i 9. polowy. Folwark ten w r. 1869 oddzielony od dóbr Święcica[8]. Na przełomie XVIII i XIX wieku miejscowość należała do rodziny Ślubicz-Załęskich. W międzywojennej Polsce w miejscowym dworze (dziś remiza strażacka) gospodarowali Bukowińscy[9]. Zespół parkowo-dworski położony jest na lessowym cyplu wyżynnym. Opodal dworku stoi kamienna figurka Matki Boskiej. Na cokole widnieje napis:

Feliks i Zofia Bukowińscy proszą o modlitwę – 1927 r. Błogosław Matko nasze niwy żyzne, łąki, lasy, kwiatów kielichy i tych co na wsi wiodą żywot cichy, Miłując Boga, pracę i Ojczyznę”.

Po śmierci Feliksa Bukowińskiego jego żona wyjechała do Warszawy, majątek oddając w dzierżawę swojemu szwagrowi Chrzanowskiemu, który prowadził dochodową gospodarkę rolną na 150 morgach do 1944 r.[9] Rok później majątek rozparcelowano. W czasie okupacji we dworze znaleźli schronienie wysiedleńcy. Mieszkał tu z rodziną profesor Makowski, prowadząc tajne nauczanie[9].

Na przełomie 1972/73 r. Komorna miała 87 gospodarstw, na obszarze 355 ha.

Związani z Komorną edytuj

  • Leon Cieśla (ur. 30 grudnia 1912 w Komornej, zm. w 1945 w Groß-Rosen) – żołnierz Batalionów Chłopskich.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 56653
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 493 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2013-01-29].
  5. Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapy, plany, Warszawa 1993, k. 3.
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. GUS. Rejestr TERYT
  8. a b c Komorna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 310.
  9. a b c Myjak ↓.

Bibliografia edytuj