dźwięczny w słowniku polski

  • dźwięczny

    Znaczenia i definicje "dźwięczny"

    • o mocnym, harmonijnym, czystym brzmieniu
    • jęz. wymawiany przy zsuniętych i drgających więzadłach głosowych
    • adjective
      o dźwięku: czysty, taki, w którym dźwięk rozlega się wyraźnie i donośnie
      Uwielbiam dźwięczny głos tej aktorki.
      Zasłuchałam się z zachwytem w dźwięcznej melodii dobiegającej zza okna.
    • adjective
      o głosce (dźwięku): taki, przy wymawianiu którego więzadła głosowe wprowadzone są w drgania; taki, którego cechuje artykulacyjna dźwięczność
      Dźwięczność jest stałą cechą samogłosek, w przypadku spółgłosek jest cechą fakultatywną (tzn. istnieją spółgłoski dźwięczne i spółgłoski bezdźwięczne).
    • adjective
      przenośnie, zwykle z pozytywnym nacechowaniem o estetycznie bądź ekspresywnie zorganizowanej wypowiedzi: dobrze, mocno, wyraziście brzmiący, udany w warstwie brzmieniowej; taki, którego językowo-brzmieniowa organizacja stanowi walor
      Dawno nie czytałam tak pięknego i dźwięcznego wiersza.
      Byliśmy zachwyceni dźwięcznym utworem znanej poetki.
      Skończył się już czas dźwięcznych strof romantycznej poezji.
    • adjective
      o dźwięku: czysty, taki, w którym dźwięk rozlega się wyraźnie i donośnie
      Uwielbiam dźwięczny głos tej aktorki.
      Zasłuchałam się z zachwytem w dźwięcznej melodii dobiegającej zza okna.
      Dźwięczne uderzenia kropel deszczu o parapet nie pozwalały mi spać.
      Jej głos jest zbyt dźwięczny do radia, wolałabym w jego miejsce słuchać ciemniejszej, ciepłej barwy.
      Śpiewał dźwięcznym mocnym głosem.

    Synonimy słowa "dźwięczny" w słowniku polski

    melodyjny, przyjemnie brzmiący, harmonijny to najpopularniejsze synonimy "dźwięczny" w tezaurusie polski.

    Antonimy słowa "dźwięczny" w słowniku polski

    bezdźwięczny, bezdźwięczny, bezdźwięczny to najlepsze antonimy "dźwięczny" w tezaurusie polski.

    • bezdźwięczny
    • bezdźwięczny

      jęz. wymawiany przy zsuniętych i drgających więzadłach głosowych

    • bezdźwięczny

      o mocnym, harmonijnym, czystym brzmieniu

    • bezdźwięczny

      o dźwięku: czysty, taki, w którym dźwięk rozlega się wyraźnie i donośnie

    • bezdźwięczny

      o głosce (dźwięku): taki, przy wymawianiu którego więzadła głosowe wprowadzone są w drgania; taki, którego cechuje artykulacyjna dźwięczność

    Gramatyka i deklinacja dźwięczny

    • dźwięczny m.
    • (Adjective)   Declension of dźwięczny
      Case Singular Plural
      Personal and animate masculine Inanimate masculine Neuter Feminine Personal masculine Neuter Feminine Non-personal masculine
      Nominative Vocative dźwięczny dźwięczne dźwięczna dźwięczni dźwięczne
      Genitive dźwięcznego dźwięcznej dźwięcznych
      Dative dźwięcznemu dźwięcznym
      Accusative dźwięcznego dźwięczny dźwięczne dźwięczną dźwięcznych dźwięczne
      Instrumental dźwięcznym dźwięcznymi
      Locative dźwięcznej dźwięcznych
    • dźwięczny m ;; declension of dźwięczny
      case singular plural
      m pers, m anim m inan n f m pers other
      nominative, vocative dźwięczny dźwięczne dźwięczna dźwięczni dźwięczne
      genitive dźwięcznego dźwięcznej dźwięcznych
      dative dźwięcznemu dźwięcznym
      accusative dźwięcznego dźwięczny dźwięczne dźwięczną dźwięcznych dźwięczne
      instrumental dźwięcznym dźwięcznymi
      locative dźwięcznej dźwięcznych

Przykładowe zdania z " dźwięczny "

I miała ładny, dźwięczny głos.
- Witam - powiedziała głosem dźwięcznym jak szkło i miękkim jak jedwab. - Jestem Sethra.
Zazwyczaj Woodbell rozkłada księgę i dźwięcznym, wyraźnym głosem odczytuje rozdziały z Genesis lub Ewangelie...
– Usłyszała dźwięczny chłopięcy głos.
Młodych mężczyzn powitały dźwięczne, wibrujące kobiece głosy.
– słyszymy za plecami dźwięczny głos i do toalety wpada Caroline. – Emmo, przyszli twoi rodzice.
– Jej Wysokość lugalina Waleria Szamabarsin – oznajmił po akadyjsku eunuch, głosem wysokim i dźwięcznym.
Z sali tronowej dobiegł młodzieńczy, dźwięczny głos – głos samego Króla-Imperatora.
Z wnętrza dobiegała recytacja, a Shizuka usłyszała dźwięczne słowa świętej sutry za zmarłych.
Niektórzy mieli krótkie, dźwięczne nazwiska i krzaczaste brody.
Czerwony samochód z dźwięcznym klaksonem.
Nagle do moich uszu dobiegły jakieś słabe trzaski, ostre i dźwięczne, jakby ktoś ciężki stanął na cienkim lodzie.
Znajdujesz miłe miejsce z dobrą energią i dźwięczną muzyką.
(Ugrofinowie nie wymawiają dźwięcznych spółgłosek).
Kości Kaneki, dźwięczny ton obecności Kusziela, powrót Skalda do życia.
Tym swoim miękkim dźwięcznym śmiechem, za który kiedyś gotów był oddać wszystko, byle tylko móc słyszeć go co dzień.
A potem zaczął śpiewać dźwięcznym barytonem.
– Spodziewam się, że masz wszystko pod kontrolą, Hamedzie – zabrzmiał dźwięczny, choć jakby nieco zmęczony głos.
Roześmiał się, głębokim, dźwięcznym śmiechem – co noc się modliła, żeby go jeszcze kiedyś usłyszeć. – Obiecuję.
Smutny wyraz oczu dziwnie kontrastował z jego dźwięcznym głosem i zdecydowanymi rysami twarzy.
- Lilith, - powiedział Sebastian dźwięcznym głosem. – Tak, jak ty sprowadziłaś mnie, teraz ja sprowadzam ciebie.
Pojął za żonę wiotką dziewczynę, której ojciec był miecznikiem; miała dźwięczny głos i spojrzenie krótkowidza.
Jednak odpowiadał mu jedynie dźwięczny odgłos betonowej posadzki pod nogami.
Jedna z kobiet wystąpiła naprzód i wypowiedziała jakieś słowa w dźwięcznym, śpiewnym języku. - Tylko tego brakowało!
Jego wysoki, czysty, nadzwyczajnie dźwięczny i elastyczny głos był już teraz otwarcie podziwiany.

Dostępne tłumaczenia

Autorzy