żarzenie w słowniku polski
-
żarzenie
Znaczenia i definicje "żarzenie"
Antonimy słowa "żarzenie" w słowniku polski
nieżarzenie jest antonimem "żarzenie" w tezaurusie polski.
Gramatyka i deklinacja żarzenie
-
Żarzenie
Przykładowe zdania z " żarzenie "
Roznieciła znów żarzącą się rutę, od której dymu miałam łzy w oczach. — Jak spędzaliście wasze wspólne noce?
Cały się żarzy niczym igła, rozgrzana, żeby zabić kleszcza.
Tylko jego ślepe oczy były ciemne, a w ich głębi żarzył się jakby nikły płomień.
Zdjąłem koszulę i wrzuciłem ją do kominka, w którym wciąż żarzyło się kilka kawałków drewna.
A jak będziesz chciał zafajczyć, siadaj na podłodze, żarzącego się papierosa widać z bardzo daleka.
Przedmieścia żarzą się w dole jak piasek, gwiazdy nie mogą się z nimi równać.
Żółte oczy wojownika żarzyły się w ciemnościach.
Filip i Aleksander siedzieli na składanych skórzanych krzesłach, susząc mokre buty przy swoim żarzącym się ognisku.
A piana morska żarzy się na biało, jakby była efektem specjalnym
Było południe i piasek tak się nagrzał, że moje skarpetki zaczęły się żarzyć.
W jego sercu żarzyło się coś, co było silniejsze od wszelkich argumentów.
Kiedyś nocą widziałem żarzące się resztki czołgów uwięzionych w rubinowym strumieniu.
/ Ruszył na mnie z toporem / żarzącym się ogniem piekielnym.
Ściany i kolumny mają dziesiątki kilometrów wysokości, żarzą się na żółto, a powietrze jest jak płomień.
Pozostał samotny w okrągłym pomieszczeniu, jakie utworzyła żarząca się roślinna gęstwina. - Dziecię Księżyców!
Sięgał właśnie do przełącznika światła, kiedy zobaczył żarzące się cygaro syna.
Jest w tobie coś, co się żarzy.
Dostrzegając w jej dłoni coś, co wygląda jak żarzący się papieros, wzdycham i zastanawiam się, czy do niej nie podejść.
Wewnątrz wozu było ciemno, ale widziałem żarzący się ognik jej papierosa, za każdym razem, gdy podnosiła go do ust.
Jednak hebrajskie słowa gachélet i pechám nie zawsze tłumaczy się na „węgiel drzewny”, gdyż często oznaczają one po prostu węgle, żarzące się węgle lub żar.
Drewniane kłody zmieniły się żarzące się węgielki gdy zbliżałam się do końca opowieści.
Wyjrzał na majdan, gdzie żarzyło się kilka słabych ognisk.
Nie ma już płomieni, przestało się żarzyć, ulicę pokrywa chłodny, miękki popiół.
Przez chwilę żarzył się jak węgielek, ale przygasł, kiedy klucz zazgrzytał w drugim zamku.
Przez chwilę miał wrażenie, że oczy Miltona Beaumonta żarzą się czerwonym blaskiem.