Inoujście - nieistniejąca już miejscowość w sołectwie Komarowo, gminie Goleniów. Nie jest zamieszkana od połowy lat 90tych XX wieku, jej nazwa na przestrzeni dziejów również zmieniała się wielokrotnie (Chymille, Camelsberg (Kamelsberg), Ihnamünde, Inoujście). Była to jedna z najstarszych miejscowości w naszej okolicy a więc warto poświęcić nieco czasu na krótki opis jej wiekowej bytności na tym terenie. Znajdowała się na półwyspie i w większej części na wyspie utworzonej przez wody Odry (Domiąży), Iny a właściwie jej południowej nie istniejącej już dziś odnogi i wodami jeziora Dąbie.
Jako datę jej powstania przyjmuje się rok 1243 kiedy to po zachodniej stronie południowej odnogi rzeki Iny na wyspie umiejscowiono port morski który był własnością Stargardu, Goleniów zaś swój port umiejscowił po wschodniej stronie kiedy to w roku 1268 otrzymał prawa miejskie. Oczywiście ludzie mieszkali już na tym ternie znacznie wcześniej, możliwym również jest że oba porty miały odrębne nazwy ale czy tak było pewnie już się nie dowiemy. Każda część miała swoja odrębną infrastrukturę portową - przystanie, pomosty, karczmy, chaty mieszkalne i celne, spichrze i urządzenia przeładunkowe. Większe statki handlowe dopływały do jez. Dąbie a tam wszelkiego rodzaju towary przeładowywano na płaskodenne barki i transportowano dalej w głąb lądu rzeką Iną do Goleniowa i Stargardu. Miejscowość słynęła także z uprawy chmielu, stąd pewnie wzięła się jej najstarsza znana nazwa: Chymille. Zachowało się niewiele dokumentów i przekazów z tamtego okresu. W roku 1363 tylko Stargard wywiózł do Lubeki przez port w Inoujściu 260 łasztów pszenicy, fragmentaryczne zaś dane z księgi cła lubeckiego za lata 1368-69 wskazują iż w tym czasie tylko kupcy lubeccy przywieźli do Inoujścia około 20 łasztów soli wywożąc ponad 100 łasztów zboża tak więc port był szybko rozwijającym się ośrodkiem ze znaczącym już obrotem towarów. Jego położenie po wschodniej stronie Odry i jego rozwój musiał prędzej czy później doprowadzić do zatargu z pobliskim konkurentem - Szczecinem. Spór do którego doszło pomiędzy Stargardem a właśnie Szczecinem a którego zarzewie sięga jeszcze XIII wieku. Został zapoczątkowany w 1295 roku kiedy to w wyniku podziału Pomorza Stargard znajduje się w księstwie wołogoskim a Szczecin oraz Inoujście w księstwie szczecińskim.
Mimo, że w 1311 książę wołogoski Warcisław IV konfirmował wszystkie przywileje nadane Stargardowi wraz z prawem miejskim w 1243, potwierdzone później przez księcia Barnima I w 1253, w tym prawo wolnego handlu na całej rzece Inie i możliwość korzystania z ujścia Iny – Szczecin nadal utrudniał wymianę handlową Stargardu. W efekcie doprowadził do częściowego zniszczenia i zapalowania (zablokowania wbitymi palami) portu w Inoujściu i zniszczenia infrastruktury portowej w roku 1454. W roku 1458 ponownie zniszczono urządzenia portowe i zabudowania. Od tamtej pory właściwie nie ma przekazów na jej temat poza jedną wzmianką o tym że w 1665 roku wywieziono z Inoujścia około 350 ton zboża. W większości źródeł informacja o tym terenie ponownie pojawia się w 1750 roku kiedy to założono tutaj kolonię o nazwie Camelsberg (Kamelsberg), jednak cały teren zachował infrastrukturę identyczną jak z przed wieków stąd przypuszczać można że był cały czas zamieszkany. Zasypano też południowe uchodzące do jez. Dąbie koryto Iny, kiedy dokładnie nie wiadomo, widoczne jest jeszcze na mapie z 1885 roku.
W latach następnych koryto uzupełniano urobkiem wydobytym podczas pogłębiania toru wodnego Odry. Z tego też mniej więcej okresu pochodzą najstarsze znalezione w okolicy cmentarza nagrobki. Zamieszkiwali tu głównie chłopi i rybacy, właścicielem Inoujścia był ród von Petersdorf. Wiek XVIII i XIX był okresem ponownego rozwoju miejscowości choć polegał on bardziej na rozbudowie infrastruktury wiejskiej. Choć barki z zaopatrzeniem nie zniknęły zupełnie z krajobrazu rzeki jednak Inoujście nie funkcjonowało już jako port przeładunkowy. Znajdował się tu jak wspomniano folwark, młyn, karczma, mleczarnia i kąpielisko, funkcjonowała także niewielka przystań przy zachodniej części półwyspu do której Odrą przypływały niewielkie jednostki żeglugi rzecznej i małe promy pasażerskie.
W latach 20tych XX wieku nazwę zmieniono na Ihnamünde, zamieszkiwało ją wtedy 171 osób. Według spisu w roku 1933 zamieszkiwało tu już 184 osoby a w roku 1939 - 137 osób, co być może miało związek z powołaniem mężczyzn do wojska - trwała już II Wojna Światowa. W czasie prowadzenia działań wojennych na tym terenie miejscowość znalazła się w bezpośredniej okolicy przyczółka zaciekle bronionego przez wojska niemieckie w dniach 8 - 29 marca 1945 roku, do tego czasu była miejscem ewakuacji ludności cywilnej i wojska na drugą stronę Odry. Została w znacznym stopniu zniszczona, podobny los podzielił most na rzece Inie.
Po zakończeniu II wojny światowej cały ten teren przejęła administracja polska, ocalałe budynki zostały zamieszkane, ile rodzin zasiedliło Inoujście na obecnym etapie nie wiemy. Również jak przed wiekami uprawiano tu rolę, niektórzy mieszkańcy zajmowali się rybołówstwem jednak ciężkie warunki życiowe i trudności związane z zaopatrzeniem zahamowały jej dalszy rozwój i sukcesywnie przyczyniały się do wyludnienia tej starej miejscowości. W latach 80tych zamieszkanych było jeszcze kilka gospodarstw, z okien jednego z nich widoczne dobrze było jezioro Dąbie wraz z osadzonym na mieliźnie wrakiem niemieckiego tankowca którego na dzień dzisiejszy ani nazwy ani historii nie znamy. Do połowy lat 90tych XX wieku zamieszkany był ostatni dom który po śmierci jego właściciela spalono, tym samym miejscowość stała się nie zamieszkana. Zniszczono także drewniany most na rzece Inie.
Obecnie na terenie Inoujścia nie ma niemal śladów jakiejkolwiek infrastruktury, wzgórze na którym stały gospodarstwa w znacznej części wywieziono (dosłownie) a urobkiem umocniono wały i nabrzeże. Nie ma też śladów kaplicy, nie znajdziemy też młyna czy kąpieliska, po folwarku pozostało ledwo widoczne gruzowisko. Częściowo istnieje nadal przystań promowa ale nie przypływają do niej ani promy ani małe statki żeglugi po Odrze, w większości wykorzystywana jest przez wędkarzy i żeglarzy. Pozostały także zniszczone filary mostu na rzece Inie. Paradoksalnie najlepiej zachowanym śladem wiekowej bytności na tym terenie ludzi jest już mocno zdewastowany w latach powojennych cmentarz z porozrzucanymi w około nagrobkami. Obecnie teren Inoujścia pochłonęła dzika przyroda ale plotka głosi że powstały plany komercyjnego zagospodarowania tego obszaru, na ile jest prawdziwa nie wiadomo ale jak w każdej plotce tak i w tej może być ziarno prawdy. Od kilku lat teren jest regularnie wykaszany, umocniono też wał odgradzający teren od rzeki Iny. [Maniek D]
więcej  |
proszę czekać...
|
Inoujście (do 1945 niem. Ihnamünde, Camelsberg).
|
Pocztówka z Ihnamünde, prawdopodobnie widok części południowej miejscowości z lat 30tych ubiegłego wieku.
|
1910-1930
Inoujście - szkoła, wiejska droga, gospoda, młyn.
2012 Inoujście, miejscowość nie istnieje, jedyny ślad po niej to widoczne ruiny i drzewa owocowe.
2012 Inoujście - porośnięte trawą gruzowisko
2012 Inoujście - zdziczałe drzewa owocowe
2012 Inoujście - widoczne pozostałości
5  2012 Inoujście - widoczne pozostałości
2012 Wejście do kanału, widoczne pozostałości faszyny
|
