Nostalgiczne wspominki z beztroskiego czasu dzieciństwa przeplatają się z nawracającymi oskarżeniami kolonializmu, a europejskim mocarstwom dostaje się nie tylko za zbiorowe następstwa ich ambicji, nie tylko za bezpowrotne zepsucie nieco tu wyidealizowanego Czarnego Lądu, ale i za zepsucie ojca autora, który ze względu na zewnętrzne okoliczności nigdy nie stał się ojcem, jakim powinien był zostać. „Afrykanin” stanowi hołd dla tej niejednoznacznej postaci, spisany techniką fragmentaryczną, przez co najgłośniej wybrzmiewają te epizody, które Le Clézio postanowił przemilczeć.

Nostalgiczne wspominki z beztroskiego czasu dzieciństwa przeplatają się z nawracającymi oskarżeniami kolonializmu, a europejskim mocarstwom dostaje się nie tylko za zbiorowe następstwa ich ambicji, nie tylko za bezpowrotne zepsucie nieco tu wyidealizowanego Czarnego Lądu, ale i za zepsucie ojca autora, który ze względu na zewnętrzne okoliczności nigdy nie stał się ojcem,...

Arcydzieło prozy. Niewielkie objętościowo wspomnienia francuskiego noblisty z lat dzieciństwa, spędzonych w Nigerii. Oniryczne, baśniowe, piękne. Zdania przepływają przez ręce bez żadnego zgrzytu, płynne i przezroczyste jak ten afrykański upał. A przecież tyle emocji niosą: trudne relacje z ojcem, którego autor poznał dopiero mając osiem lat, dorastanie z wojną w tle.

Cała recenzja książki oraz innych książek o Afryce:
http://kawalekafryki.pl/caly-ten-upal-to-wrzenie-ten-dreszcz/

Arcydzieło prozy. Niewielkie objętościowo wspomnienia francuskiego noblisty z lat dzieciństwa, spędzonych w Nigerii. Oniryczne, baśniowe, piękne. Zdania przepływają przez ręce bez żadnego zgrzytu, płynne i przezroczyste jak ten afrykański upał. A przecież tyle emocji niosą: trudne relacje z ojcem, którego autor poznał dopiero mając osiem lat, dorastanie z wojną w tle.

Cała...

Nietypowa książka, bardzo klimatyczna, przenosi nas do Afryki, niemalże czujemy gorąc na swojej skórze. Fabularnie jednak nie dzieje się zbyt wiele, jest dużo przeskoków czasowych, łatwo się pogubić. Pewnie gdyby książka była dłuższa mogłaby zmęczyć. Polecam, warto poznać bogaty język Le Clezio.

Nietypowa książka, bardzo klimatyczna, przenosi nas do Afryki, niemalże czujemy gorąc na swojej skórze. Fabularnie jednak nie dzieje się zbyt wiele, jest dużo przeskoków czasowych, łatwo się pogubić. Pewnie gdyby książka była dłuższa mogłaby zmęczyć. Polecam, warto poznać bogaty język Le Clezio.

To właściwie nawet nie jest powieść, ani też memuar czy relacja z podróży - to impresja, poetycko-prozatorskie zapatrzenie na to, co autora najsilniej rozświetla od wewnątrz, kameralny koncert na przeżywanie miejsca (Afryki),przeżywanie dorastania i przeżywanie obecności i nieobecności ojca.
Spodziewałem się niezwykłego sięgając po tę książeczkę (dziękuję z całego serca za podarek!),nie sądziłem jednak, że dotykam jednej z najpiękniejszych, najważniejszych książek mojego życia. Ta maleńka orkiestra zagrała na wszystkich, odkrytych i ukrytych, strunach mojego jestestwa, wydobyła ze mnie fale najróżniejszych emocji, a najsilniejszą był zachwyt. Ten zachwyt nadal trwa, trwać będzie tak długo, jak długo będę zdolny czuć wiatr, słońce i ziemię pod stopami.

To właściwie nawet nie jest powieść, ani też memuar czy relacja z podróży - to impresja, poetycko-prozatorskie zapatrzenie na to, co autora najsilniej rozświetla od wewnątrz, kameralny koncert na przeżywanie miejsca (Afryki),przeżywanie dorastania i przeżywanie obecności i nieobecności ojca.
Spodziewałem się niezwykłego sięgając po tę książeczkę (dziękuję z całego serca za...

Mmmmmm... "Afrykanin" to uczta dla zmysłów. Pięknie napisany o czymś ważnym. Ulotnie, delikatnie, wysmakowanie, z wyczuciem. O tacie, o tęsknocie, o ulotnych chwilach, o rzeczach małych, a jakże wielkich. O kwintesencji bycia. Czytając Afrykanina miałam skojarzenia z Proustem, ale ktoś mnie upomniał, że przecież tu jest tyle krócej, nie w siedmiu tomach, a na stu stronach. I zostałam po lekturze z mocniej bijącym sercem. Dobrze, że Le Clezio dostał Nobla. Zasłużył umiejętnością uchwycenia życia i sedna rzeczy ważnych w wyjątkowy sposób.

Mmmmmm... "Afrykanin" to uczta dla zmysłów. Pięknie napisany o czymś ważnym. Ulotnie, delikatnie, wysmakowanie, z wyczuciem. O tacie, o tęsknocie, o ulotnych chwilach, o rzeczach małych, a jakże wielkich. O kwintesencji bycia. Czytając Afrykanina miałam skojarzenia z Proustem, ale ktoś mnie upomniał, że przecież tu jest tyle krócej, nie w siedmiu tomach, a na stu stronach....

Kawałek Afryki zawarty w kilkudziesięciu słowach

Kawałek Afryki zawarty w kilkudziesięciu słowach

Interesuje mnie Afryka, lubię czytać wspomnienia, a tutaj mamy do czynienia z uznanym twórcą opisującym swoje i (w większej części) swego ojca życie w Afryce - zatem teoretycznie powinnam była nie móc się oderwać od tej książki. Nic z tego, niestety.

Proza Le Clézio jest bowiem bardzo melancholijna, a do tego "Afrykanin" pełen jest natchnionych rozmyślań pisarza. Nie byłoby to coś złego, gdyby nie to, że tych rozmyślań jest w cienkiej książce niemalże więcej niż samych wspomnień, przez co ciężko się porządnie wczuć w snutą opowieść. Takie jest przynajmniej moje wrażenie; nie byłam w stanie przeczytać w jednym ciągu więcej niż jeden rozdział, a przecież całość jest krótka.

Z drugiej strony, muszę uczciwie przyznać, że sama postać ojca autora i jego historia jest b.ciekawa i z pewnością warto o niej poczytać. Przyznam też, że końcówka książki wzruszyła mnie, a to z pewnością również świadczy na jej korzyść.
Zatem: dobra, ale nie b.dobra.

Interesuje mnie Afryka, lubię czytać wspomnienia, a tutaj mamy do czynienia z uznanym twórcą opisującym swoje i (w większej części) swego ojca życie w Afryce - zatem teoretycznie powinnam była nie móc się oderwać od tej książki. Nic z tego, niestety.

Proza Le Clézio jest bowiem bardzo melancholijna, a do tego "Afrykanin" pełen jest natchnionych rozmyślań pisarza. Nie...

Książka ma niemal oniryczny klimat. Czytając ją, czułam się, jakbym płynęła przez afrykańskie rzeki i odwiedzała tamtejsze wioski przez sen...

To autobiograficzne dziełko ukazujące na ogół lepszą stronę Afryki, przez które przebija całkiem zgrabny sentymentalizm.

Książka ma niemal oniryczny klimat. Czytając ją, czułam się, jakbym płynęła przez afrykańskie rzeki i odwiedzała tamtejsze wioski przez sen...

To autobiograficzne dziełko ukazujące na ogół lepszą stronę Afryki, przez które przebija całkiem zgrabny sentymentalizm.

http://czytankianki.blogspot.com/2010/01/afrykanin-jmg-le-clezio.html

http://czytankianki.blogspot.com/2010/01/afrykanin-jmg-le-clezio.html

Chciałoby się życzyć mieszkańcom Afryki, żeby mogli na zawsze zachować swoją dziewiczość i piękno, jakie jest udziałem tej książki

Chciałoby się życzyć mieszkańcom Afryki, żeby mogli na zawsze zachować swoją dziewiczość i piękno, jakie jest udziałem tej książki