"Ofiara" Pierre Lemaitre'a to solidna powieść kryminalna, tym bardziej interesująca, że bez modnego ostatnio, a mnie osobiście szczególnie irytującego, epatowania czytelników okrucieństwem, opisem zboczeń, zachowań psychopatycznych i temu podobnych udziwnień.

Karłowaty policjant Camille Verhoeven z sukcesem rozwiązuje kolejną zagadkę, karze złoczyńcę i po raz kolejny pada ofiarą źle ulokowanego uczucia (bardzo francuski rys w powieściach francuskiego pisarza).

Niby nic szczególnego, ale jak ładnie skomponowanego!

"Ofiara" Pierre Lemaitre'a to solidna powieść kryminalna, tym bardziej interesująca, że bez modnego ostatnio, a mnie osobiście szczególnie irytującego, epatowania czytelników okrucieństwem, opisem zboczeń, zachowań psychopatycznych i temu podobnych udziwnień.

Karłowaty policjant Camille Verhoeven z sukcesem rozwiązuje kolejną zagadkę, karze złoczyńcę i po raz kolejny pada...

zagadki , tajemnice , mistrzowska intryga ,brutalne pobicie. bohater sam w sobie jest postacią bardzo interesującą.

zagadki , tajemnice , mistrzowska intryga ,brutalne pobicie. bohater sam w sobie jest postacią bardzo interesującą.

Męcząca książka. Bardzo nierówna. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia czy fabuły, która jest prosta o stanowi 25% treści. Reszta to typowy zapychacz stron. Brak chronologii zastąpiony wrzutkami z przeskokami czasu.
Zmęczył mnie ten Camille ...

Męcząca książka. Bardzo nierówna. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia czy fabuły, która jest prosta o stanowi 25% treści. Reszta to typowy zapychacz stron. Brak chronologii zastąpiony wrzutkami z przeskokami czasu.
Zmęczył mnie ten Camille ...

Wreszcie trafiłam na porządny, z ciekawą fabułą, oryginalnie skonstruowany i napisany (często z gorzkim humorem) - kryminał. Zachęca mnie do czytania kolejnych książek tego autora. Zaczynam poszukiwania.

Wreszcie trafiłam na porządny, z ciekawą fabułą, oryginalnie skonstruowany i napisany (często z gorzkim humorem) - kryminał. Zachęca mnie do czytania kolejnych książek tego autora. Zaczynam poszukiwania.

Książkę się czyta jak scenariusz do filmu - trochę tak scena po scenie zarysowuje się historia. Na początku nudno, potem trochę się rozkręca a nim się człowiek obejrzy już koniec. Przeczytałam ją z przypadku - w bibliotece nie było książek autora, które chciałam przeczytać i mam bardzo ambiwalentne uczucia co do tej książki. Jakbym miała ochotę na kryminał bardzo bym się zawiodła, jakbym miała ochotę na scenariusz niczym z hollywood również (jednak tam akcja jest szybsza). Ale jak już przyzwyczaimy się do tej scenariuszowej stylistyki, to się okazuje, że autor przestaje ją stosować i w sumie czyta się nieźle.

I przyznam się szczerze... nawet jak na początku nie wiedziałam co się kroi to już połowie książki kiedy cała akcja jest opisana, kiedy bohaterowie zostali przedstawieni zrobiłam takie "aha to się skończy tak" - przeczytałam i "och, miałam rację, jak mi przykro".

Książkę się czyta jak scenariusz do filmu - trochę tak scena po scenie zarysowuje się historia. Na początku nudno, potem trochę się rozkręca a nim się człowiek obejrzy już koniec. Przeczytałam ją z przypadku - w bibliotece nie było książek autora, które chciałam przeczytać i mam bardzo ambiwalentne uczucia co do tej książki. Jakbym miała ochotę na kryminał bardzo bym się...

"Z ludźmi tak już jest, że jak wypadek, to wszyscy biegną i patrzą. Dopóki będzie choć jeden radiowóz albo plama krwi, dopóty będzie chętny, żeby patrzeć"

Chapeau bas panie Lemaitre, kolejna intryga kryminalna wymyślona po mistrzowsku. Ma pan doprawdy szalone pomysły, ale przy tym jakie ciekawe i intrygujące.

Możemy odetchnąć z ulgą, bo nasz dobry znajomy komisarz Camille Verhoeven w końcu otrząsnął się po tragicznej śmierci swojej ciężarnej żony i...znowu się zakochał. Lecz los bywa przewrotny i kolejna wybranka niskiego policjanta ląduje w szpitalu ciężko pobita. Obrażenia są naprawdę dotkliwe, a autor nie szczędzi nam szczegółów w ich opisaniu. Camille jest zdruzgotany, lecz zrobi wszystko dosłownie wszystko, by odnaleźć sprawców tego bestialstwa. Nawet jeśli miałoby to skutkować oszukiwaniem przełożonych, przyjaciół i siebie samego...

W tej części bardziej zwróciłam uwagę na specyficzne poczucie humoru pisarza. Miałam wrażenie, że mruga do mnie porozumiewawczo okiem i mówi mi na ucho: "no już dobrze, nie przejmuj się tak, to tylko taka gra, tylko tak groźnie wygląda", ale jak się nie przejmować, kiedy to, co "przydarzyło" się Anne Forestier, ukochanej komisarza, wygląda naprawdę okropnie i groźnie. Specyficzny humor, nienachalny jednak "szpileczkowy" trochę łagodził napięcie, zwłaszcza zdania typu:

"W dzisiejszych czasach z policjantami jest jak z politykami, im niższy wzrost, tym wyższe stanowisko. Tego akurat glinę wszyscy znają, co się dziwić, z takim wyglądem" [...] "Widzą, jak staje w wejściu do pasażu. Nie pokazuje legitymacji, poniżej metra pięćdziesięciu nie jest to konieczne."

Albo takie:

"Chodzą słuchy, że paserem jest były ksiądz. Camille nigdy tego nie sprawdził, lecz wcale go to nie dziwi, obie posługi wydają mu się dość podobne."

To tylko próbka tego co mnie bawiło, mimo że była to książka wcale nie z gatunku komedii. Fragmenty, które łagodziły napięcie, lecz nie niwelowały go do końca. Dość powiedzieć, że wyjaśnienie całej zagadki dopiero było niespotykane i wcisnęło mnie w fotel, z niemym zapytaniem w oczach...ale jak to...tak nie może być...!

Bardzo mi się podoba też fakt, że ten autor wie "kiedy ze sceny zejść", co w tym wypadku znaczy, że wie kiedy i w którym momencie zakończyć dany cykl. Nie ciągnąć go niepotrzebnie w nieskończoność wymyślając już prawdziwe cuda i nawet (wzorem pewnego naszego rodzimego pisarza) wskrzeszając co niektórych martwych już bohaterów.

Reasumując, powtórzę jeszcze raz, czapki z głów kochani. Ten francuski pisarz jeszcze mnie nie zawiódł żadną swoją książką i oby tak dalej.

"Z ludźmi tak już jest, że jak wypadek, to wszyscy biegną i patrzą. Dopóki będzie choć jeden radiowóz albo plama krwi, dopóty będzie chętny, żeby patrzeć"

Chapeau bas panie Lemaitre, kolejna intryga kryminalna wymyślona po mistrzowsku. Ma pan doprawdy szalone pomysły, ale przy tym jakie ciekawe i intrygujące.

Możemy odetchnąć z ulgą, bo nasz dobry znajomy komisarz Camille...

Mam wrażenie, że cała akcja rozgrywa się na ostatnich stronach. Początek był delikatnie nużący i, o ile rozumiem jego potrzebę, uważam że powinien być zdecydowanie zwięźlej napisany. Samo rozwiązanie jest genialne, nigdy bym się go nie domyśliła.

Mam wrażenie, że cała akcja rozgrywa się na ostatnich stronach. Początek był delikatnie nużący i, o ile rozumiem jego potrzebę, uważam że powinien być zdecydowanie zwięźlej napisany. Samo rozwiązanie jest genialne, nigdy bym się go nie domyśliła.

Tak jak podobała mi się pierwsza część sagi francuskiego pisarza Pierra Lemaitre, tak i ta przypadła mi do gustu. Jest to trzecia, ostatnia część trylogii i muszę przyznać, że brakowało mi tej środkowej opowieści o przygodach komisarza Camille’em Verhoevenem. Mam nadzieję, że kiedyś i ona wpadnie mi w ręce i nadrobię zaległości :)

Przypomnę, że Camille Verhoeven jest dowódcą paryskiej policji, który stracił żonę i dziecko z rąk zabójcy. Nie potrafiąc pogodzić się z tym faktem trafia do szpitala psychiatrycznego. Po wyjściu z niego ponownie w jego życiu znajduje się miejsce na służbę w policji oraz uczucia do nowo poznanej kobiety. Można byłoby pomyśleć, idealnie. No, ale wtedy nie byłoby tak dobrego thrilleru z ciekawym zwrotem akcji, który podnosi fabułę ponad przeciętność 😊

Podczas brutalnego napadu jego nowa dziewczyna zostaje strasznie ranna i trafia do szpitala. Przypadkiem (ale czy na pewno? 🧐) została żywa, a teraz morderca depcze jej po piętach, by dokończyć robotę. Camille podejmuje śledztwo w sprawie napadu i ma nadzieję, że uda mu się ją ochronić, nawet jeśli jest to sprzeczne ze wszystkimi zasadami, których powinien przestrzegać jako policjant. Śledztwo zamienia się w wyścig między zabójcą i Camille, a na tej drodze pojawiają się nieprzyjemne niespodzianki. Przeczytajcie by poznać jakie ;)

Tak jak podobała mi się pierwsza część sagi francuskiego pisarza Pierra Lemaitre, tak i ta przypadła mi do gustu. Jest to trzecia, ostatnia część trylogii i muszę przyznać, że brakowało mi tej środkowej opowieści o przygodach komisarza Camille’em Verhoevenem. Mam nadzieję, że kiedyś i ona wpadnie mi w ręce i nadrobię zaległości :)

Przypomnę, że Camille Verhoeven jest...

Najgorsza z trójki

Najgorsza z trójki

Ze wszystkich książek tego autora, które czytałam, ta jest w mojej opinii najsłabsza. Biorąc jednak pod uwagę gatunek kryminału, ta powieść wciąż jest bardzo dobra, potrafi zaskakiwać i plasuje się wysoko w rankingu.

Ze wszystkich książek tego autora, które czytałam, ta jest w mojej opinii najsłabsza. Biorąc jednak pod uwagę gatunek kryminału, ta powieść wciąż jest bardzo dobra, potrafi zaskakiwać i plasuje się wysoko w rankingu.