Gdy jeszcze mówił, oto obłok świetlisty ocienił ich, i oto Głos z obłoku mówiący: Ten jest Syn Mój umiłowany, w Nim upodobałem: Słuchajcie Go. (Mt 17,5)
ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· ἀκούετε αὐτοῦ.
adhuc eo loquente ecce nubes lucida obumbravit eos et ecce vox de nube dicens hic est Filius meus dilectus in quo mihi bene conplacuit ipsum audite.
Gdy Anioł Gabriel w Nazarecie rozmawia z Maryją, zapewnia, że Duch Święty ocieni Ją. Cień jest w tym przypadku synonimem schronienia, otulenia. Pan cię strzeże, Pan twoim cieniem przy twym boku prawym (Ps 121,5).
Wejście w obłok w górach sprawia, że z każdej strony jest tyle samo światła. Jedyne, co może zorientować to głos. On wskazuje drogę. Dlatego Ojciec w mocy Ducha Świętego mówi do uczniów, aby odnaleźli właściwy kierunek. Ocienia ich, daje schronienie, obejmuje, rozpościera nad nimi namiot.
Czasownik pochodzi od słowa “σκιά” – skia – cień. W dalszych etymologiach odnajdujemy też słowo “σκηνή” – skēnē – namiot. To miejsce modlitwy i spotkania, wspólnego zatrzymania w wędrówce.
