mędrzec,
filoz. człowiek, który posiadł mądrość;
mędrzec
Encyklopedia PWN
konkretne rozumienia pojęcia „mędrzec” są uzależnione od przesłanek filozoficznych, religijnych lub wyznawanego światopoglądu; w starożytnej Grecji „grupą 7 mędrców” nazywano moralistów epoki przedfilozoficznej (VII–VI w. p.n.e.), wśród których wymieniano m.in. Talesa z Miletu; za mędrca uważano także Sokratesa, którego heroiczna śmierć miała być świadectwem życia przepojonego mądrością; Platon bycie mędrcem wiązał, zgodnie ze swoją koncepcją filozoficzną, z wiedzą o ideach; wg Arystotelesa i kontynuatorów jego filozofii, mędrca wyróżnia znajomość ostatecznych przyczyn rzeczy; w epoce hellenistycznej za mędrca uznawano kogoś, kto posiadł wszystkie cnoty potrzebne do bycia szczęśliwym; wg Biblii mędrzec to ten, kto rozumie wolę Boską i realizuje ją w swoim życiu.
