Drzeworyt jest techniką graficzną druku wypukłego. W powierzchni klocka wycina się dłutami i rylcami rysunek, linie, które są wypukłe będą elementem drukującym. Formę pokrywa się farbą i odbija się na karcie otrzymując grafikę. Wyróżniamy 2 rodzaje drzeworytu – drzeworyt wzdłużny (langowy) i poprzeczny (sztorcowy). Różni je sposób cięcia drewna – w langowym deska cięta jest wzdłuż pnia, w efekcie czego słoje i włókna biegną równolegle do krawędzi deski. Przy drzeworycie sztorcowym używana jest deska cięta w poprzek pnia, składająca się z posklejanych małych klocków, dzięki temu ryć można nawet w twardym drewnie.
Pierwsze drzeworyty charakteryzują się surowym, konturowym rysunkiem bez modelunku. Wzory wycinane były nożem w płycie z miękkiego drewna (grusza, lipa). Czasem odbitki były kolorowane farbami laserunkowymi lub kryjącymi. Drzeworyty z tego okresu były odbijane na pojedynczych arkuszach zadrukowanych jednostronnie. Najstarszy datowany drzeworyt to Św. Krzysztof z 1423 z klasztoru Buxheim koło Memmingen.
Stopniowo technika drzeworytu rozwijała się w kierunku coraz bardziej malarsko opracowanych grafik. Było to możliwe dzięki zastosowaniu modelunku kreskowego. Grafiki przestały być tez anonimowe – wśród artystów posługujących się ta techniką można wymienić Michaela Wolgemuta, Albrechta Dürera, Ursa Grafa, Hansa Holbeina Mł., Lucasa Cranacha St., Lucasa van Leyden i Erharda Altdorfera.
Drzeworyt najsilniej kojarzy się z książkami. Pierwsze odbitki były uzupełniane krótkimi tekstami wkomponowanymi bezpośrednio w pole rysunku lub umieszczane obok. Szybko zorientowano się, że tym sposobem można drukować też większe partie tekstu – powstały książki ksylograficzne/blokowe (gr. ξυλον – drzewo, γραφο –piszę). Były to książki, w których cała strona wycinana była na jednej płycie. Najpopularniejszym wytworem produkcji ksiąg ksylograficznych są Biblia pauperum,Speculum Humanae Salvationis oraz różnego rodzaju Ars Moriendi. Stopniowo tekst i obraz zaczął się usamodzielniać. Wykonywano już osobne płyty z tekstem a po jego odbiciu wdrukowywano ilustracje. Przełom nastąpił w latach 50 XV w., kiedy to Jan Gutenberg wpadł na pomysł użycia ruchomych czcionek do składania tekstu. Te wczesne książki zwane są inkunabułami (łac. incunabula – powijaki, kołyska) wzorowane były na manuskryptach a ich popularność trwała do 1500 r.
r.
Tak jak rozwijał się druk, tak rozwijała się sama technika drzeworytu. I pomimo kryzysu w końcu XVI w., kiedy miedzioryt i akwaforta zaczęły wypierać drzeworyt, wciąż powstawały jego nowe odmiany a artyści starali się utrzymać tą technikę na poziomie artystycznym. Powstał wtedy białoryt i drzeworyt światłocieniowy. W białorycie rysunek jest negatywowy – białe linie na czarnym tle. Typ ten powstał na terenie Szwajcarii ok. 1500 r., a jego głównym reprezentantem był Urs Graf. Drzeworyt światłocieniowy pozwalał na naśladowanie efektów rysunku rozwodnionym tuszem. Używano do tego 2 desek – pierwszą odbijano rysunek, drugą jego ton. Jego twórcą jest Jost de Negler (1508 r.).
Drzeworyt zatryumfował ponownie pod koniec XVIII w. – Thomas Bewick wynalazł drzeworyt sztorcowy. Umożliwiał on łatwiejsze operowanie w drewnie, rycie delikatnych kresek i poszerzenie gamy półtonów. Ponowne zainteresowanie drzeworytem pojawiło się w XIX w. Zaczęto cenić jego prostotę i siłę wyrazu. Próbę odrodzenia tej techniki podjął William Morris i ruch Arts & Crafts. Ale obok rękodzieła i tradycyjnych technik drzeworyt został też zmechanizowany. Powstała faksylografia, w której rysunek przenoszony był fotomechanicznie a wzór wyżynany maszynowo. Ograniczał się do reprodukcji.
Jednak drzeworyt w służbie sztuki nie powiedział jeszcze ostatniego słowa – stosowali go ekspresjoniści, członkowie Die Brucke i Der Blaue Reiter, drzeworyt znalazł zastosowanie także w sztuce abstrakcyjnej. W Polsce najwybitniejszych grafików skupiały czasopisma „Tygodnik Ilustrowany” i „Kłosy”. Odnowicielem drzeworytu na rodzimym gruncie był Wincenty Smakowski. Innym wybitnym artystą był Władysław Skoczylas.