Słownik języka polskiego PWN*. oblubieniec daw. «narzeczony lub pan młody».

(1.1) Tam słońcu namiot wystawił, / i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty, / weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega.

ob•lubieniec -bień•ca; -bień•cy, -bień•ców. Słownik języka polskiego PWN* · oblubieniec daw. «narzeczony lub pan młody». Słownik języka polskiego pod red.

Jej znaczenie ma udowodnić, że oblubieniec jest godny jego oblubienicy i jest gotowy pokonać wszystkie przeszkody dla niej, aby pokazać swój umysł, siłę, ...

oblubieniec · Definicja. książk. mężczyzna, którego dana kobieta kocha, chce poślubić lub niedawno poślubiła · Noty o użyciu. Używane także w kontekstach ...

Czas trwania: 3:58
Opublikowano: 8 lut 2012

oblubieniec masculine noun. (przestarzały)(narzeczony) betrothed (przestarzały)(pan młody) (bride)groom. oblubieniec plt.

Przen (110). a) O Bogu i Chrystusie jako obiekcie miłości i czci ze strony Maryji Matki Bożej, wiernych i wyznawców (104); b) O człowieku wybranym przez Boga (6).

9 lis 2021 · Bóg jako Oblubieniec jest tym, który kocha ją wiernie i to na przekór jej niewierności, odstępstwom i uprawianemu przez nią nierządowi z obcymi ...

Znaczenia i definicje "oblubieniec" · książk. narzeczony lub pan młody. Jeśli jednak panna posagu nie ma, latami czekać musi na oblubieńca w domu rodzicielskim, ...